tag:blogger.com,1999:blog-2462277886831289512.post480750027603977806..comments2023-09-04T12:29:35.578+03:00Comments on Πόλεις και Πολιτικές: Αστικό πράσινο εν μέσω κρίσης. Υπάρχει λύση;Mochianakis Costishttp://www.blogger.com/profile/02094651885986631730noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-2462277886831289512.post-62419983681524850852013-02-19T15:49:36.528+02:002013-02-19T15:49:36.528+02:00https://www.facebook.com/TheloumePrasino?fref=tshttps://www.facebook.com/TheloumePrasino?fref=tsLordoshttps://www.blogger.com/profile/09442456166614681607noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2462277886831289512.post-9115232288658413832012-08-20T12:58:48.671+03:002012-08-20T12:58:48.671+03:00Κα Καρασαββίδου ευχαριστώ για τον σχολιασμό. Σαφώς...Κα Καρασαββίδου ευχαριστώ για τον σχολιασμό. Σαφώς και έχετε δίκιο σε όσα αναφέρετε. Μέσα από την παρέμβαση μου προσπάθησα να θίξω τον κίνδυνο που διατρέχουν ειδικά λόγω της συγκυρίας ακόμα και οι λιγοστοί οργανωμένοι χώροι πρασίνου. Το θέμα της περιβαλλοντικής παιδείας είναι τεράστιο και παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει δεν είμαι σίγουρη ότι έχει περάσει στην κουλτούρα μας. Ειδικά όταν αγγίζει το προσωπικό μας συμφέρον. Όπως επίσης και οι ασκούμενες πολιτικές και επιλογές, παρά το σημείο που έχουμε φτάσει περιβαλλοντικά, ελάχιστα φιλοπεριβαλλοντικές είναι. Δείτε τι συμβαίνει με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, ειδικά το ΕΣΠΑ: δεν χρηματοδοτούν έργα πρασίνου, δεν θεωρούνται αναπτυξιακά. Έφη Παγκάλουhttps://www.blogger.com/profile/02542967422364562909noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2462277886831289512.post-36447011134540919162012-08-10T10:15:04.024+03:002012-08-10T10:15:04.024+03:00Δεδομένου ότι το άρθρο σας θίγει ένα από τα σημαντ...Δεδομένου ότι το άρθρο σας θίγει ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της σημερινής ελληνικής πόλης θα ήθελα να επισημάνω ότι σήμερα στο σημείο που έχουμε φτάσει θα έπρεπε να μιλάμε και να γράφουμε για το θέμα με άλλο ύφος.<br />Πιο συγκεκριμένα, το άρθρο σας έχει ένα ενημερωτικό ύφος, αναφέρει νούμερα και ποσοστά που σαφώς αποτελούν δείκτες της κατάστασης και θα πρέπει να αναφερθούν. Όμως δεν πρέπει και με κάποιον τρόπο να κινητοποιήσουμε τον κόσμο; Σε μία κοινωνία που πλέον δεν επιζητά τίποτα άλλο πέρα από την καθημερινή επιβίωση με την οικονομική ένοια του όρου, καλό θα ήταν να εμβολίσουμε και την έννοια της ποιότητας ζωής με την έννοια της υγειούς ζωής. Η υγεία μας και η ψυχολογία μας κατά κόρον επηρεάζονται από το φυσικό περιβάλλον μας. Αν θέλετε ακόμη και το κόστος ζωής αυξάνεται από την έλλειψη υγειούς περιβάλλονοτος διαβίωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ακραίες καιρικές συνθήκες, υψηλές και χαμηλές θερμοκρασίες, έντονες βροχοπτώσεις, οι πόλεις μας και πλέον όχι μόνο πλήττονται από τα φυσικά φαινόμενα σε τέτοιο βαθμό, που οι κάτοικοι τους σχεδόν ψάχνουν τρόπο να επιβιώσουν. Οι υψηλές θερμοκρασίες τους κρατάνε δέσμιους των σπιτιών τους όπου τα κλιματιστικά τους δροσίζουν αυξάνοντας όμως τη θερμοκρασία του φυσικού περιβάλλοντος. Αν υπήρχαν οι επαρκείς δενδροφυτεμένοι χώροι, η θερμοκρασία και η υγρασία του περιβάλλοντος θα ήταν πιο χαμηλή, θα υπήρχαν χώροι κίνησης των ανθρώπων και κοινωνικοποίησής τους, θα μειωνόταν η χρήση των κλιματιστικών και εν συνεχεία το κόστος διαβίωσης των κατοίκων κατά τους θερινούς μήνες. Κάπως αντίστοιχα θα λειτουργούσαν τα πράγματα και το χειμώνα...<br />Συνεπώς πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι εν αρχή να ενημερωθεί ο κόσμος γιατί πρέπει να θέλει πράσινο. Γιατί πρέπει να γίνει προτεραιότητα του χώρου η δενδροφύτευση και όχι η στάθμευση ή η οδοποιία. Εν συνεχεία και δεδομένης της υπάρχουσας κατάστασης, να βρούμε και βασικά να δεχτούμε πιο ριζικές λύσεις. Στο σημείο που έχουμε φτάσει το να μιλάμε για τα υπάρχοντα άλση, που επιπλέον δεν αρκούν είναι μία ηττοπαθείς στάση! Πρέπει με μία στρατηγική προσέγγιση και ενημέρωση να πείσουμε τον κόσμο ότι πλέον η ανάγκη μας για αέρα και δροσιά απαιτεί μία εναλλακτική προσέγγιση του τι υπήρχε μέχρι πρότεινως ως χώρος πρασίνου. Να σπάσουμε στερεότυπα όπως το ότι τα σχολικά κτίρια θα είναι τσιμεντοποιημένα. Μόνο τις αυλές των σχολείων να δενδροφυτεύαμε και οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων να δρούσαν λίγο σωστότερα, κάθε νεανική παρέα και κάθε μικρό παιδί θα είχε στη γειτονιά του ένα χώρο για να ζήσει, να παίξει, να χωροθετήσει τις παιδικές του αναμνήσεις! Δε μπορώ να καταλάβω τι θα έκανε απαγορευτική μία τέτοια κίνηση; Βασικά δεν το δέχομαι! Και υπάρχουν πολλά περιθώρια για τέτοιου είδους λύσεις. Αρκεί να τις αναζητήσουμε ακούγοντας μόνο τη φωνή της λογικής μας σε τούτην την παράλογη πραγματικότητα που ζούμε. <br /><br />Μαρία Καρασαββίδου - Αρχιτέκτονας, μητέρα και κάτοικοςAnonymousnoreply@blogger.com