Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Πρέβελη - Paradise Lost

* Των ,Στέλλα Μελίνα Βασιλάκη, Νίκος Γρυσπολάκης από την εφημερίδα πόλης ΜΟΝΙΤΟΡ

Τι σημαίνει τελικά «αγαπάω τον τόπο μου»; Τι σημαίνει σεβασμός στην πατρίδα μας, στην κληρονομιά και τις παραδόσεις μας; Εκτός από απίστευτη οργή, η καταστροφή στον Πρέβελη μας έφερε κι αυτά τα ερωτήματα στο μυαλό. Γιατί αν η αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα μας δεν βασίζεται πρώτα απ' όλα στον σεβασμό και στην προστασία του μοναδικής φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας, τότε τα υπόλοιπα μένουν μετέωρα. 
Συχνά χάνουμε την μπάλα, επικεντρωνόμαστε στα δεινά που μας έφεραν οι «ξένοι», από τον αλλοδαπό μετανάστη μέχρι το αλλοδαπό στέλεχος του ΔΝΤ, και ξεχνάμε τον εχθρό και την σαπίλα που υπάρχει μέσα μας. Και ειλικρινά δεν πιστεύω ότι χρειαζόμαστε βοήθεια αλλοδαπών στοιχείων για την καταστροφή του τόπου μας, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας μια χαρά! Ίσως είναι και το μόνο πράγμα πλέον που ως λαός κάνουμε τόσο συστηματικά και επιτυχημένα.
Γιατί λοιπόν επιτρέπουμε την καταστροφή της κληρονομιάς μας ενώ το συμφέρον όλων μας είναι να την διαφυλάξουμε και να την χαιρόμαστε όλοι ισότιμα; Όποιοι κι αν είναι αυτοί που παρανομούν εις βάρος όλων μας, είτε πολιτικοί, επιχειρηματίες, είτε διανοούμενοι, βοσκοί, μπατζανάκηδες και συγγενείς, στηρίζονται στις ψευδαισθήσεις μας ότι τους έχουμε ανάγκη και στον φόβο μας, αλλά και σε ένα λανθασμένο αίσθημα «ομερτάς» που κλείνει στόματα και κάνει τα στραβά μάτια. Έτσι δεν θα τα βάλουμε με τον ξάδελφο που πετάει λύματα στη θάλασσα ή χτίζει πολυκατοικίες σε παραδοσιακούς οικισμούς, θα ξαναψηφίσουμε τους ίδιους για να βάλουμε το παιδί μας στο δημόσιο, θα φοβηθούμε να καταγγείλουμε μια εγκληματική πράξη γιατί μπορεί να μας βάλουν ένα όπλο στον κρόταφο. Εκεί κάπου περιορίζεται η λεβεντιά των περισσότερων από μας, όπως κι ο πατριωτισμός μας. Και σε τέτοιους βωμούς θυσιάζονται και οι επίγειοι παράδεισοι μας. «Ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ για ένα κουστούμ'» είπε ο Άσιμος, «μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη, δες ο Έλληνας τι κάνει, για να φτάσει πιο ψηλά” είπε ο Ξυλούρης.

Ανεξάρτητα από το ποιοι έβαλαν την φωτιά και για ποιο λόγο, το μεγάλο θέμα είναι να εντοπίσουμε τις ελλείψεις και τα λάθη που επιτρέπουν εγκληματικές πράξεις και παραβιάσεις τέτοιου τύπου. Ο Πρέβελης μπορεί να είχε αναγνωριστεί ως ένα οικοσύστημα ιδιαίτερου φυσικού κάλλους αλλά ουσιαστικά δεν προστατευόταν. Αντιθέτως, τα 1,4 εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν για το σύστημα πυρανίχνευσης στην περιοχή κι άλλα 400.000 ευρώ για την περίφραξη και τη φύλαξη έκαναν φτερά και πέταξαν, ως συνήθως. Και κάπως έτσι έγινε η απώλεια συνήθεια μας και θεωρούμε μάταιη την διαμαρτυρία. Το γεγονός παραμένει όμως ότι κάψαμε ένα από τα λιγοστά δάση του φοίνικα του Θεοφράστου, ένα σπάνιο είδος που απειλείται με εξαφάνιση και ένα από τα δύο είδη ενδημικών μεσογειακών φοινικοειδών που επιζούν από την αρχαιότητα. Αυτή την αρχαιότητα που συνεχώς επικαλούμαστε ως κληρονομιά μας αλλά κατά τ’ άλλα την έχουμε γραμμένη.

Πρέπει να απαιτήσουμε να μην επιτραπεί η βόσκηση, όχι μόνο στο Κουρταλιώτικο φαράγγι (του Πρέβελη) αλλά ούτε και στη γύρω γη «άνευ σημασίας» που αρχικά ήθελαν να κάψουν.

Καμία οικοδόμηση και τουριστική «αξιοποίηση» καμένων εδαφών και σε μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, τα οποία πρέπει να προστατευτούν άμεσα. Κι αυτό γιατί πολλά ακούμε κατά καιρούς για λιμάνια στο Τυμπάκι και θηριώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα στα λίγα παρθένα μέρη που έχουν απομείνει στην Κρήτη. Όλα αυτά τα «σατανικά σχέδια» που απειλούν την κληρονομιά μας πρέπει από εδώ και πέρα να τα σταματάμε δυναμικά και συλλογικά, γιατί ευνοούν λίγους και στερούν από τους πολλούς... και γιατί αυτό είναι πραγματικά η αγάπη προς τον τόπο μας και την κληρονομιά μας. 

Αυτό που έχουν καταφέρει να μας πείσουν πως είναι «ανάπτυξη», έχει αποδειχθεί πως είναι απλώς μια αδηφάγος απληστία που τα σαρώνει όλα στο πέρασμά της. Από τις χτισμένες αμμοθίνες του κόλπου των Χανίων, το προτεινόμενο γήπεδο γκόλφ στο Βάι, τους τόνους σκουπιδιών που θάβουν κάθε φθινόπωρο στον Μπάλο, το δρομολογημένο λατομείο πάνω από το Λαφονήσι και τα σχέδια για ξενοδοχειακές μονάδες που χτίζονται πάνω στις παραλίες μας, δείχνουν πως οι κάτοικοι αυτού του τόπου δεν υπολογίζουν τίποτε μπροστά στο γρήγορο και εύκολο χρήμα. Και δεν είναι κάποιοι εξωγήινοι, ξένοι ή αόρατοι εισβολείς οι  αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων. Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς που χρειάζονται πάντοτε την αγαστή συνεργασία των τοπικών αρχόντων που υποτίθεται πως εμείς έχουμε επιλέξει για να βελτιώνουν τις ζωές μας. Δεν είναι μια κακή κι άπληστη πολυεθνική που υπογράφει την άδεια για να ανοίξει λατομείο στο Λαφονήσι, δεν είναι ένας ξενόφερτος βιομήχανος που θάβει τα σκουπίδια στον Μπάλο ή που αφήνει τον Πρέβελη ξέφραγο αμπέλι για τον κάθε «επιχειρηματία» ή βοσκό. Είναι ο δήμος, η περιφέρεια, η νομαρχία, οι αντιπρόσωποί μας, εμείς οι ίδιοι. Παρά την παρακμή της αστικής δημοκρατίας και το εκπληκτικό φαινόμενο του να μας έχουν πείσει να ασχολούμαστε κυρίως με τις ζωές των άλλων και να ζούμε μέσα σε παρηγορητικές ψευδαισθήσεις, ακόμη έχουμε όλη την δύναμη στα χέρια μας. Μόνο που έχουμε ξεχάσει πώς να την χρησιμοποιούμε και το κυριότερο, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτήν. Η προστασία του τόπου μας δεν θα’ ρθει ούτε με παρακάλια, ούτε με προσευχές, ούτε με αφορισμούς. Οι λύσεις είναι πολύ απλές: τις περιοχές αυτές, ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, να μην μπορεί κανείς να τις ακουμπήσει. Όταν ο άλλος ξέρει πως κάποια στιγμή θα’χει την δυνατότητα είτε να χτίσει, είτε να βοσκήσει, είτε να φέρει το καραβάκι του και να αδειάσει μερικές χιλιάδες ανεξέλεγκτους τουρίστες, τότε θα το κάνει. Όταν γνωρίζει όμως πως αν μπει μια κατσίκα του μέσα θα την χάσει ή εάν πάει να χτίσει μια καλύβα θα του την πάρει και θα του την σηκώσει, τότε δεν πρόκειται να το κάνει. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε για εμπρησμό στον εθνικό δρυμό Σαμαριάς; Και γιατί δεν μπορούν να είναι εθνικοί δρυμοί όλες οι άλλες περιοχές που αναφέραμε πριν; Μια απόφαση είναι απλώς, που η υλοποίησή της στοιχίζει λιγότερο από τις προεκλογικές εκστρατείες των γαλαζοπράσινων ρομπότ που θα παρακολουθήσουμε τους επόμενους 2 μήνες. Δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έρχονται, οι ηθικοί αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων θα ’ναι υποψήφιοι, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Και μην ξεχνάμε πως κι αυτούς τους τοπικούς άρχοντες ενώ σε καμία υπόληψη δεν τους έχουμε, τους κοιτάμε με ένα ανεξήγητο δέος, λες και δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν κάποιοι από εμάς στην θέση τους, κάποιοι από τους πάμπολλους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας και κάνουν τις ίδιες διαπιστώσεις, που έχουν τόσες ιδέες και ενέργεια για να κάνουν τον τόπο μας καλύτερο και ταυτοχρόνως δεν χρωστάνε σε κανέναν κομματικό μηχανισμό κανένα ρουσφέτι ή υποχρέωση. Όταν καταλάβουμε πως η πολιτική είναι για τους πολίτες κι όχι για κάποιους επίλεκτους γαλαζοπρασινοαίματους, και το τολμήσουμε, τότε θα αλλάξουν όλα γύρω μας.

«Αν η αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα μας δεν βασίζεται πρώτα απ' όλα στον σεβασμό και στην προστασία του μοναδικής φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας, τότε τα υπόλοιπα μένουν μετέωρα»

«Το γεγονός παραμένει ότι κάψαμε ένα από τα δύο είδη ενδημικών μεσογειακών φοινικοειδών που επιζούν από την αρχαιότητα. Αυτή την αρχαιότητα που συνεχώς επικαλούμαστε ως κληρονομιά μας, αλλά κατά τ’ άλλα την έχουμε γραμμένη.»

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.