#ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, Υπ. Διδάκτωρ
Τομέας Πολεοδομίας, Χωροταξίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης,
Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
#ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΣΑΒΔΑΡΟΓΛΟΥ, Υπ. Διδάκτωρ
Τομέας Πολεοδομίας, Χωροταξίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης,
Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Σύμφωνα με πλήθος μελετητών (Borras et al., 2011, Caffentzis, 2010, Harvey, 2005, Swyngedouw, 2004, Zoomers, 2010) η υφαρπαγή της γης (land grabbing), μέσω των αποκαλούμενων 'μεγάλης κλίμακας επενδύσεων σε γη', έχει λάβει τις τελευταίες δεκαετίες τεράστιες διαστάσεις στη Λατινική Αμερική, την Αφρική, την Νότια και Νοτιοανατολική Ασία, καθώς και στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Ευρώπης.
Ταυτόχρονα υπερβαίνοντας τις διαιρέσεις μεταξύ Βορρά-Νότου, Δύσης-Ανατολής οι τάσεις της υφαρπαγής της γης δείχνουν ότι όλο και περισσότερο επεκτείνεται σε ολόκληρο το πλανήτη με τη λεγόμενη 'πλανητική-παγκόσμια υφαρπαγή γης' και με τις ποικίλες πολιτικές αποστέρησης-απαλλοτρίωσης των πόρων-μέσων παραγωγής και αναπαραγωγής και την ταυτόχρονη βίαιη εκτόπιση των τοπικών πληθυσμών από τις εστίες τους. Επίσης η υφαρπαγή της γης, συνοδεύεται και με γεωπολιτικές στρατηγικές, διακρατικές και πολυμερείς συμφωνίες, πολέμους για πρώτες ύλες, συγκρούσεις για τον έλεγχο των τροφίμων, του νερού, τη δέσμευση εκτάσεων γης για τη δημιουργία μεγάλων έργων και υποδομών, για τουριστικές εγκαταστάσεις, για εγκατάσταση ΑΠΕ, για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, καθώς και για επεκτάσεις των πόλεων.
Οι παραπάνω εκφράσεις της υφαρπαγής της γης συνήθως ερμηνεύονται στα πλαίσια της νεοφιλελευθεροποίησης του χώρου (Brenner and Theodore, 2002), της μονιμότητας της λεγόμενης πρωταρχικής συσσώρευσης (Caffentzis, 2010) της συσσώρευσης μέσω της στέρησης (Harvey 2005) και της κρίσης υπερσυσσώρευσης (Χατζημιχάλης 2014).