Από το Χάρη Σαββίδη. Αρχιτέκτονα d.p.l.g.
Η αξιοποίηση του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού αποτελεί ένα όνειρο τριών τουλάχιστον γενεών για τους Έλληνες πολιτικούς. Τα σχέδια πάνε και έρχονται και ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ’70 που η απαλλοτριώσεις στα Σπάτα έδειχναν ότι η μεταφορά κάποτε θα γινόταν, τα όνειρα πολλαπλασιάζονταν απελπιστικά. Τη δεκαετία του 2000, όταν το στρέμμα, στην ευρύτερη περιοχή, έφτασε να πωλείται 2-3.000.000 ευρώ, οι προσδοκίες ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και τα 6.200 στρέμματα έγιναν πραγματικός χρυσός. 5Δις, 6δις, 10δις, όλα σχετικά ήταν και παρόλα αυτά η πώλησή τους κατ΄άλλους, ξεπούλημα και εθνική μειοδοσία.
Φτάσαμε λοιπόν στην κρίση και την καταστροφή και αφού βγάλαμε και ένα νόμο όπου ο συμβαλλόμενος επενδυτής θα μπορούσε να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει, ανοίξαμε τις προσφορές και πέσαμε από το σύννεφο…. Καταλάβαμε τις βλακείες που πιστεύαμε…. Και τώρα, άντε να το μαζέψεις.
Στο Γολγοθά της αυτογνωσίας λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι προϊόν φτιάξαμε για να πουλήσουμε.
Πρόκειται λοιπόν για ένα οικόπεδο. Μεγάλο οικόπεδο. Το πιο μεγάλο της ανατολικής μεσογείου. Τόσο μεγάλο που θα έφτανε για να μεταφέρουμε όλο το city του Λονδίνου. Να χτίσουμε μια πόλη 60.000 κατοίκων. Να δώσουμε γραφεία σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους της Αθήνας.
Και γεννιέται το ερώτημα: Έχει πότε ξαναεμφανιστεί τέτοια ανοικοδόμηση στην Ελλάδα; Εν καιρώ ειρήνης όχι.
Τέτοιου μεγέθους συμπυκνωμένη δόμηση στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί μόνο μετά το 1922 και μετά το 1948, μετά δηλαδή από βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, την πρώτη φορά από τη Μικρά Ασία στην Αθήνα και τη δεύτερη από την Ελληνική Επαρχία στην πρωτεύουσα επίσης. Υπάρχει σήμερα περίπτωση αντίστοιχου φαινομένου; Μάλλον όχι.