Για μια ακόμη φορά τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης - και
τονίζω τη λέξη Διεθνής -παρήγαγαν ένα αυστηρά εσωτερικό πολιτικό γεγονός
- και τονίζω τη λέξη εσωτερικό - την αντιπαράθεση δηλαδή διαφόρων
ομάδων με την πολιτική ηγεσία της χώρας. Τα φετινά εγκαίνια, όπως και τα
περσινά και όπως τα εγκαίνια της ΔΕΘ εδώ και μια δεκαετία, ούτε
προώθησαν τα συμφέροντα της ΔΕΘ και της εκθεσιακής της δραστηριότητας,
ούτε τα συμφέροντα της πόλης της Θεσσαλονίκης που φιλοξενεί τη ΔΕΘ σε
ένα από τα πλέον κεντρικά σημεία της πόλης.
Γιατί
όμως επιμένουμε στην επανάληψη ενός προβλήματος, στην σύγκρουση δηλαδή
δυσαρεστημένων κοινωνικών και άλλων ομάδων με την κεντρική διοίκηση, με
την ευκαιρία των εγκαινίων της ΔΕΘ, όταν γνωρίζουμε την λύση του;
Σε
αυτό το σημείο πρέπει και εμείς, ως Θεσσαλονικείς, να αναλάβουμε το
μέρος των ευθυνών που μας αναλογεί. Για δεκαετίες τώρα ανεχόμαστε ένα
τελετουργικό που αποσκοπεί στο να δικαιώσει τον τίτλο της πόλης μας ως
‘συμπρωτεύουσα’ υπό το άγχος ότι αν πάψει να υφίσταται θα μείνουμε πια
απολύτως ξεκρέμαστοι. Το τελετουργικό αυτό συμπεριλαμβάνει τόσο το θέμα
του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης,αυτό
το πάντα αδειανό πουκάμισο, όσο και την εξαγγελία βασικών παραμέτρων
της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, και των προτάσεων ή επικρίσεων
της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, από το βήμα της ΔΕΘ.