(When cities forget about people: La Defense, Paris, photographed by Phil Beard) |
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο TheUrbanTechnologist.com από τον Rick Robinson στις 15, Φεβρουαρίου του 2015.
Την μετάφραση επιμελήθηκε ο Λάζαρος Αγαπίδης.
Έξι πικρές αλήθειες για τις έξυπνες πόλεις(1).Η «έξυπνη πόλη» δεν είναι μια τεχνολογική έννοια. Είναι η πολιτική πρόκληση της προσαρμογής μίας από τις πιο ισχυρές κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις της εποχής μας στις ανάγκες των τόπων όπου οι περισσότεροι από εμάς ζούμε και εργαζόμαστε.
Ένα θέμα που ατέλειωτα αναθεωρείται, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν και εξετάζουν την ιδέα μιας Έξυπνης Πόλης, είναι ακριβώς το πώς ορίζουμε αυτή την ιδέα. Πίστευα πως ο καλύτερος ορισμός που είχα αναπτύξει είναι αυτός, λίγο επικαιροποιημένος από το άρθρο μου “7 βήματα για μια πιο έξυπνη πόλη”:
Μια έξυπνη πόλη συστηματικά δημιουργεί και ενθαρρύνει τις καινοτομίες στα συστήματα της πόλης που διευκολύνονται από την τεχνολογία, που αλλάζουν τις σχέσεις μεταξύ της δημιουργίας οικονομικής και κοινωνικής αξίας και την κατανάλωση των πόρων, και που συμβάλλουν στην επίτευξη ενός οράματος και σαφείς στόχους που υποστηρίζονται από μία ευρύ και ενεργή συνεργασία μεταξύ των ενδιαφερόμενων φορέων της πόλης.
Φωτογραφία του Μακάο το βράδυ από τον Michael Jenkin απεικονίζει ένα κομμάτι της μεγάλη πολυπλοκότητας των πόλεων: η οικονομική ανάπτυξη, η κοινωνική ανισότητα και η ρύπανση |
Αλλά οι ορισμοί σαν κι αυτόν είναι αμφιλεγόμενοι. Προφανέστατα υπάρχει το βασικό θέμα του κατά πόσο η λέξη "έξυπνη" υποδηλώνει έναν κεντρικό ρόλο για την ψηφιακή τεχνολογία – όλες οι εταιρείες τεχνολογίας ακολουθούν αυτή την προσέγγιση, φυσικά - ή αν έχει να κάνει απλώς με την δημιουργικότητα με την οποία χειριζόμαστε τους πόρους γύρω μας για την επίτευξη των αποτελεσμάτων που επιθυμούμε, είτε αυτό χρησιμοποιεί την ψηφιακή τεχνολογία ή όχι.
Γενικότερα, μια «πόλη» είναι μια τρομερά ευρεία, σύνθετη και διεπιστημονική οντότητα – η συμπεριφορά της οποίας είναι το άθροισμα των εκατομμυρίων ατομικών συμπεριφορών των κατοίκων της που είναι τόσο ενεργοποιημένοι όσο και περιορισμένοι από το περιβάλλον το οποίο βιώνουν – που είναι ουσιαστικά αδύνατο να δημιουργηθεί κάποιος συνοπτικός ορισμός χωρίς να παραλυθεί κάποιο σημαντικό στοιχείο.