Είναι μια άλλη Αθήνα αυτή που ζούμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες, όσο διαρκούν οι συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος. Τις πρώτες αμήχανες, σχεδόν βουβές διαμαρτυρίες διαδέχθηκαν περισσότερο εξωστρεφείς, θορυβώδεις και σίγουρα πιο ζωντανές βραδιές. Πολλά πανό, αντιμνημονιακά πλακάτ, σφυρίχτρες, αντίσκηνα που θυμίζουν ελεύθερο κάμπινγκ σε κάποια παραλία της άγονης γραμμής και δεκάδες πάγκοι μικροπωλητών. Ελληνικές σημαίες, σουβλάκια, χοτ ντογκ, τσίκνα γηπεδική κατευθείαν από τις καλύτερες στιγμές των φεστιβάλ των πολιτικών νεολαιών της δεκαετίας του '70.
Αλλά και καλλιτεχνικά δρώμενα, συνελεύσεις, πηγαδάκια, υπαίθρια μαγειρεία, ιατρείο. Στους πάγκους, φρέσκο μαγειρεμένο φαγητό, σάντουιτς, μπισκότα, εμφιαλωμένο νερό. Πολλές νοικοκυρές, στην αρχή τουλάχιστον, έφερναν καθημερινά «πολεμοφόδια» για τους «Αγανακτισμένους». Η μικρή «πολιτεία» του Συντάγματος προσείλκυσε, επίσης, πολλούς άστεγους, ενώ τις τελευταίες ημέρες λειτουργεί παιδότοπος. Οι ανάγκες των κατασκηνωτών καλύπτονται από χημικές τουαλέτες.Ποιος να το περίμενε κανείς ένα μήνα πριν! Η «επίσημη» πλατεία της Αθήνας, απέναντι από το Κοινοβούλιο, δίπλα σε μεγάλα ξενοδοχεία, στην καρδιά της πόλης, να έχει μετατραπεί σε ένα πρωτόγνωρο κοινοβιακό «πείραμα». Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μας υποχρεώνει να ξαναδιαβάσουμε τη σχέση των Αθηναίων με τον δημόσιο χώρο όπως διαμορφώνεται μέσα από τις εκρηκτικές μεταμορφώσεις της πλατείας Συντάγματος σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας.
Οι αναγνώσεις είναι μοιραία πολλαπλές και σε μεγάλο βαθμό δεν μπορούν να αυτονομηθούν από το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο που συνοδεύει τις απογευματινές μαζώξεις. Η θετική, σε μεγάλο βαθμό, αποδοχή του «κινήματος» δεν αφήνει χώρο σε περισσότερο σκεπτικιστικές προσεγγίσεις, όπως του ιστορικού Ιωάννη Κουτούλα που φιλοξενούμε σήμερα και ο οποίος κάνει λόγο για απώλεια του κέντρου της Αθήνας, σηματοδοτώντας την ταυτόχρονη αναίρεση της έννοιας της τάξης και του κύρους του κράτους. Στον αντίποδα, ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Ποτηρόπουλος αναρωτιέται αν το στοιχείο της μεσογειακότητας που εκλύεται σε μεγαλύτερες ποσότητες τις τελευταίες ημέρες στο Σύνταγμα είναι σε θέση να αντισταθμίσει τις ποιότητες ενός δυτικοευρωπαϊκού στιβαρού και καλαίσθητου αστικού περιβάλλοντος, αλλά κάπως «ψυχρού».
Ενα μοιάζει βέβαιο: το κέντρο της Αθήνας έχει πάψει προ πολλού να είναι το βουβό σκηνικό μιας «ταινίας» που παίζεται ερήμην μας. Στο δέρμα της πόλης και η παραμικρή αμυχή μεγεθύνεται μπροστά στα μάτια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.