Έξυπνα περιβάλλοντα και η ανάδυση της κυβερνοπόλης

#Κ. Φυσεντζίδης

Τμήμα Χωροταξίας Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας,

Στην παρούσα εργασία παρουσιάζονται σκέψεις σχετικά με τη δημιουργία έξυπνων ή ευφυών (smart ή intelligent) χώρων σε σχέση με την κυβερνόπολη. Οι έξυπνοι χώροι ή τα έξυπνα περιβάλλοντα είναι ένα αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης του κυβερνοχώρου στις χωρικές δομές και λειτουργίες της σύγχρονης πόλης. Για να γίνει γνωστή και κατανοητή η σχέση κυβερνοχώρου, κυβερνόπολης και έξυπνων χώρων χρησιμοποιείται το θεωρητικό τριαδικό μοντέλο του Henri Lefebvre: Trialectics. Από τα αποτελέσματα της ανάλυσης και της μελέτης σύγχρονων έξυπνων χώρων προκύπτει ότι η ψηφιακή πληροφορία, οι έξυπνες δομές και οι ασύρματες συσκευές συντελούν στην υλοποίηση εν δυνάμει εικονικών ευφυών χώρων, οι οποίοι μπορεί να προσαρμοστούν τόσο στις ατομικές όσο και στις συλλογικές ανάγκες του ανθρώπου. Αυτή η δυνατότητα ανοίγει νέους ορίζοντες δημιουργικότητας και αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με την κυβερνόπολη (cybercity).

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα έξυπνα περιβάλλοντα και η ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στη σύγχρονη πόλη αποτελούν θέμα μελέτης διαφόρων επιστημών, όπως η αρχιτεκτονική και η πληροφορική. Η λειτουργία των ενσωματωμένων ψηφιακών τεχνολογιών τροποποιεί και μετασχηματίζει τον περιβάλλοντα αστικό χώρο μορφολογικά, κυρίως όμως λειτουργικά και ποιοτικά.

Μέσω της χρήσης των ασύρματων τηλεπικοινωνιών οι έξυπνες συσκευές και αισθητήρες προσφέρουν στον άνθρωπο: (α) πληροφορίες για το περιβάλλον του (π.χ. θερμοκρασία, υγρασία, φωτισμός και εξαερισμός) και (β) τη δυνατότητα να αλληλεπιδρά με αυτό το περιβάλλον και να το προσαρμόζει στις δικές του ανάγκες και επιθυμίες.

Το στοιχείο που επιτρέπει την ύπαρξη έξυπνων και ευφυών συστημάτων και περιβαλλόντων είναι η τεχνητή νοημοσύνη. Ο όρος τεχνητή νοημοσύνη εδώ σημαίνει την ενσωμάτωση της ανθρώπινης νοημοσύνης στο τεχνητό περιβάλλον, για παράδειγμα ο ψηφιακός κώδικας με τη μορφή προγραμμάτων και λειτουργικών συστημάτων. Δηλαδή, η τεχνητή νοημοσύνη βασίζεται στην (απο)κωδικοποίηση της ανθρώπινης γνώσης και νοημοσύνης σε ψηφιακές πληροφορίες και την εφαρμογή της σε υλικές μορφές.

Ένα σημαντικό αποτέλεσμα της συνύπαρξης και λειτουργίας τριών στοιχείων: 

(α) έξυπνα υλικά και συσκευές, 

(β) ασύρματη τηλεπικοινωνία και 

(γ) κωδικοποίηση της ανθρώπινης γνώσης σε ψηφιακή μορφή, 

είναι ότι φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά σε εκείνα που επιθυμεί να γνωρίσει και να χειριστεί (π.χ. εξ αποστάσεως), με αποτέλεσμα η επίδραση και η επίγνωσή του να διευρύνονται σε όλες τις κλίμακες.

Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται υβριδικά περιβάλλοντα (π.χ. δωμάτια και πόλεις), όπου ο άνθρωπος μπορεί να αλληλεπιδρά μέσω εντολών. Το περιβάλλον νοηματοδοτείται διαφορετικά από του εάν δεν ήταν έξυπνο, γιατί οι ανθρώπινες αισθήσεις διευρύνονται έτσι ώστε να αγκαλιάζουν χώρους τόσο κοντινούς όσο και απομακρυσμένους, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί οι μη-γειτνιασμένοι χώροι (γεωγραφικοί και εικονικοί) να του παρουσιάζονται ως ένα ενιαίο περιβάλλον το οποίο εκλαμβάνεται ως ο προσωπικός του χώρος.

2. ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΞΥΠΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΦΥΩΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΩΝ

Στην παρούσα εργασία, η αναφορά σε έξυπνα υλικά, έξυπνες συσκευές και ευφυή συστήματα, καθώς και η λεπτομερής κατάταξη τους, στηρίζεται στην επεξήγηση που δίνεται σε αυτούς τους όρους από τους Michelle Addington και Daniel Schodek (2005) (βλ. Πίνακας 1). 

Για παράδειγμα, οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι ένα ευφυές σύστημα είναι ανώτερο από ένα έξυπνο σύστημα γιατί εμπεριέχει την ικανότητα του συλλογισμού και της λογικής (Addington and Schodek 2005, 19). 

Εξίσου σημαντική είναι και η εισήγησή τους ότι ένας ορθός τρόπος αξιολόγησης των έξυπνων υλικών είναι αυτός που συμπεριλαμβάνει ως κύριο κριτήριο τη συμπεριφορά τους.

Είτε πρόκειται για ένα μόριο, ένα υλικό, έναν συνδυασμό ή ένα σύστημα, τα έξυπνα υλικά και τεχνολογίες θα παρουσιάζουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

• Αμεσότητα - αποκρίνονται σε πραγματικό χρόνο

• Παροδικότητα - αποκρίνονται σε περισσότερες από μια περιβαλλοντικές καταστάσεις

• Αυτο-ενεργοποίηση - η ευφυΐα τους είναι εγγενής

• Επιλεκτικότητα - η απόκρισή τους είναι ξεχωριστή και προβλεπόμενη

• Ευθύτητα - η απόκρισή τους είναι τοπική σε ένα ενεργοποιημένο γεγονός (Addington and Schodek 2005, 10)

Επομένως, η χρήση των όρων έξυπνος και ευφυής χώρος/περιβάλλον στην παρούσα εργασία συνεπάγεται την ενσωμάτωση συσκευών, δομών και λειτουργιών στις οποίες βρίσκεται κωδικοποιημένη η ανθρώπινη γνώση και οι οποίες αντιδρούν στο περιβάλλον με έναν έξυπνο ή νοήμονα τρόπο, παρουσιάζοντας έτσι ένα βαθμό ευφυΐας. 

Η συν-λειτουργία πολλών τέτοιων υλικών, συσκευών και συστημάτων σε έναν συγκεκριμένο χώρο έχει ως συνολικό αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός έξυπνου περιβάλλοντος (Addington and Schodek 2005) με περιρρέουσα νοημοσύνη (Ambient Intelligence) (Weber et al. 2005).

Για τον Mark Weiser (1991), ο όρος smart environments παραπέμπει στην ιδέα ενός κόσμου 'πυκνά και αόρατα συνυφασμένου με αισθητήρες, οθόνες και υπολογιστικά στοιχεία αδιόρατα ενσωματωμένα στα αντικείμενα της καθημερινής μας ζωής και συνδεδεμένα μέσω ενός συνεχούς δικτύου'. Η ενσωμάτωση ψηφιακών επεξεργαστών και αισθητήρων παντού στον χώρο (ubiquitous computing) και η λειτουργία των έξυπνων συστημάτων που μπορούν να ανταποκρίνονται το περιβάλλον τους, να επικοινωνούν με άλλα έξυπνα συστήματα και να αλληλεπιδρούν με ανθρώπους μεταμορφώνουν και νοηματοδοτούν όλα αυτά με τα οποία έρχεται σε επαφή ο άνθρωπος.

Αναμφίβολα, η πρόβλεψη του Michael Batty ότι 'οι υπολογιστές θα είναι παντού - στα έγγραφα, στα ενδύματα, στις εθνικές οδούς, στην ίδια την υφή της υλικής κοινωνίας' (Batty 1997, 339) άρχισε να πραγματοποιείται. Τα μικροτσίπ, τα τσιπ RFID (Συσκευές Ραδιοσυχνικής Αναγνώρισης) και τα νέα έξυπνα συστήματα βρίσκονται ενσωματωμένα σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, π.χ. κινητά τηλέφωνα, τηλεοράσεις και αυτοκίνητα.

Επίσης, είναι σημαντικό να σημειωθεί πως όταν η επικοινωνία πληροφοριών μεταξύ αλληλεπιδρώντων συσκευών πραγματοποιείται ασύρματα, τότε αυτές οι συσκευές, καθώς και η μεταξύ τους αλληλεπίδραση, καθίστανται αόρατες. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύεται η εντύπωση της ύπαρξης μιας περιρρέουσας νοημοσύνης στον περιβάλλοντα χώρο.

Οι υπηρεσίες που εν δυνάμει μπορεί να υπάρχουν σε ένα έξυπνο περιβάλλον είναι πάρα πολλές. Για παράδειγμα, σε ένα Έξυπνο Σπίτι όταν οι αισθητήρες κίνησης και σώματος που είναι ενσωματωμένοι στους τοίχους και στο πάτωμα αντιληφθούν ότι κάποιο άτομο δεν περπατά ούτε στέκει στα πόδια του αλλά είναι ξαπλωμένο στο πάτωμα, τότε εκπέμπεται σήμα κινδύνου. Τέτοια συστήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε χώρους όπου ζουν άτομα με προδιάθεση να χάνουν την ισορροπία τους, όπως οι ηλικιωμένοι.

Παρομοίως, αισθητήρες ενσωματωμένοι σε υφάσματα (π.χ. εσώρουχα) μπορούν να καταγράφουν σημαντικά βιολογικά στοιχεία υγείας, όπως καρδιακός παλμός, αρτηριακή πίεση και θερμοκρασία σώματος. Όταν τα στοιχεία αυτά ξεπερνούν κάποια ασφαλή όρια, τότε οι αισθητήρες και οι έξυπνες συσκευές αντιδρούν ανάλογα με κάποιον καθορισμένο τρόπο, π.χ. αποστολή μηνύματος ασύρματα. Τέτοια συστήματα παρακολούθησης είναι πολύ χρήσιμα σε νοσοκομεία όπου η συνεχής παρακολούθηση της υγείας του ασθενούς και η προειδοποίηση για οποιαδήποτε παρέκκλιση από καθορισμένες βιολογικές παραμέτρους, είναι πρωταρχικής σημασίας.

Ωστόσο, η υλοποίηση ενός σεναρίου συνεχούς παρακολούθησης των πολιτών μπορεί εύκολα να οδηγήσει όχι μόνο στην παροχή άμεσης βοήθειας σ' αυτούς που την χρειάζονται αλλά και στην εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας βοηθούμενης από τις ψηφιακές τεχνολογίες. Συνεπώς, η χρήση της τεχνολογίας δεν είναι ουδέτερη και είναι απαραίτητη η ύπαρξη και εφαρμογή ορθών πολιτικών, στρατηγικής, νομικών και ηθικών κανόνων.

3. Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΟΠΟΛΗΣ

3.1. Η Τριαδικότητα της Σύγχρονης Πόλης

Για να διευρυνθεί η έρευνα στα έξυπνα και ευφυή συστήματα σε μεγαλύτερη γεωγραφική κλίμακα (π.χ. ευφυείς πόλεις και κυβερνόπολη) χρειάζεται πρώτα να γίνει γνωστή η φύση της πόλης.

Η πόλη δεν είναι μόνο ο τόπος όπου διεξάγονται οικονομικές, πολιτικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές και πολλές άλλες δραστηριότητες  υπερβαίνει όλα αυτά. Είναι μια ζωντανή οντότητα χιλιάδων χρόνων ιστορίας που κάνει δυνατή τη συμβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Η πόλη είναι μια ατέρμονη διαδικασία του κοινωνικού γίγνεσθαι μέσα στην οποία το καθετί αλληλοσυνδέεται. Με αυτόν τον τρόπο, η πόλη είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των μερών της (Αραβαντινός 1997, 57).

Επομένως, η πόλη δεν συγκροτείται μόνο από ύλη αλλά υπάρχουν συνεκτικές άυλες/αόρατες δομές φτιαγμένες από έννοιες, αξίες, όνειρα, επιθυμίες, προθέσεις, σκέψεις και άλλες ιδιότητες. Όμως, για να μπορέσουν αυτά τα στοιχεία (υλικά και άυλα) να γίνουν γνωστά, χρειάζεται ένα θεωρητικό μοντέλο ικανό να τα αναλύσει και γι' αυτό στην παρούσα εργασία εφαρμόζεται η Trialectics του Henri Lefebvre (1991) (βλ. Σχήμα 1).

Στο Σχήμα 1 παρουσιάζονται οι τρεις βασικές δομές της πόλης: 

(1) Η Υλική/Γεωγραφική είναι το χειροπιαστό τμήμα της πόλης που καθορίζεται από γεωγραφικά όρια, υλικές δομές και γεωγραφικές συντεταγμένες. Είναι αυτό που φανερώνουν οι φυσικές αισθήσεις του ανθρώπου, το υλικό τμήμα της πόλης που γίνεται αντιληπτό (perceived). Είναι η πόλη του τόπου, του χρόνου και του τσιμέντου.

(2) Η Άυλη/Εικονική είναι το άυλο τμήμα της πόλης που δημιουργείται από τις ψυχικές και πνευματικές ανθρώπινες ιδιότητες (όνειρα, σκέψεις, οράματα, επιθυμίες, διαισθήσεις, προθέσεις, κ.ά.) και γίνεται κατανοητό (conceived). Είναι το σύνολο των πληροφοριών για την πόλη που υπάρχουν σε άτοπους χώρους και άχρονους χρόνους. Τμήμα της άυλης πόλης βρίσκεται σε εν δυνάμει υπόσταση, δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί.

(3) Η Κοινωνική/Υβριδική δημιουργείται από την αλληλεπίδραση και συνύπαρξη των άλλων δύο μορφωμάτων και αποτελεί την κοινωνική πραγματικότητα, την οποία ο άνθρωπος βιώνει (lived) και (ανα)δομεί ενώ, ταυτόχρονα, επηρεάζεται από αυτή.

Με βάση την τριαδική μέθοδο Trialectics του Lefebvre (1991), οι τρεις βασικές δομές βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση, μια διαδικασία δημιουργίας αναπαραστάσεων που εμπεριέχει αναλήψεις και την κατανόηση αυτού που βιώνεται.

3.2. Η Τριαδική Υπόσταση της Κυβερνόπολης

Σχετικά με τη φύση της κυβερνόπολης, οι περισσότερες εκδοχές που προτάσσονται από ειδικούς στηρίζονται στο διπολικό αντιθετικό μοντέλο που διαχωρίζει τον κυβερνοχώρο σε δύο βασικές δομές: (α) τον χειροπιαστό υλικό κόσμο των ψηφιακών συσκευών (ο κόσμος έξω από τα καλώδια, π.χ. Η/Υ) και (β) τον άυλο κόσμο της ψηφιακής πληροφορίας (ο κόσμος μέσα στα καλώδια) (Shields1996, Graham 2004).

Όμως, η χρήση του αντιθετικού δυαδικού μοντέλου δεν αρκεί για να αναλύσει και να εξηγήσει τις αμφισημίες, τα παράδοξα και τα υβριδικά μορφώματα που υπάρχουν στην κοινωνία. Για παράδειγμα, η μετάδοση πληροφοριών σε μικροκύματα είναι ταυτόχρονα ο φορέας και το μήνυμα. Παρομοίως, στο δυαδικό μοντέλο βιολογία/τεχνολογία, το cyborging ενσωματώνει ταυτοχρόνως βιολογικά και τεχνολογικά χαρακτηριστικά.

Συνεπώς, για να μπορέσουν να αναλυθούν όλα τα φαινόμενα της κυβερνόπολης, στην παρούσα εργασία εφαρμόζεται το θεωρητικό μοντέλο Trialectics του Lefebvre, όπως αυτό χρησιμοποιήθηκε προηγουμένως στην ανάλυση των δομών της πόλης (βλ. Σχήμα 1). 

Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του είναι οι τρεις βασικές δομές της κυβερνόπολης:

(1) Η γεωγραφική/υλική είναι αυτή που φανερώνουν οι ανθρώπινες φυσικές αισθήσεις. Είναι η πόλη της γεωγραφίας της χειροπιαστής φαινομενικής πραγματικότητας.

(2) Η άυλη/εικονική είναι η χωρίς γεωγραφία άυλη πόλη της ψηφιακής εικονικής πραγματικότητας (virtual city) που υπάρχει στον κυβερνοχώρο. Είναι η ψηφιακή πληροφοριακή πόλη (digital informational city) του άτοπου χώρου.

(3) Η υβριδική ή η καθεαυτή κυβερνόπολη είναι το υβριδικό εκείνο μόρφωμα στο οποίο συνυπάρχουν τα άλλα δύο (υλικό και άυλο). Είναι το αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης του κυβερνοχώρου στις δομές και λειτουργίες της υλικής πόλης. Η υλική πόλη γίνεται αντιληπτή (perceived), η εικονική πόλη γίνεται κατανοητή (conceived) και αυτό που βιώνει (lived) ο άνθρωπος είναι η κυβερνόπολη, όχι τις άλλες δύο. Η διαδικασία μεταμόρφωσης της πόλης σε κυβερνόπολη επηρεάζει όλες τις κοινωνικές δομές: υλικές (π.χ. κτίρια ), άυλες (π.χ. τρόπος σκέψης) και τους ίδιους τους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, η ανθρώπινη κοινωνία μεταμορφώνεται μέσα από την εξέλιξη της κυβερνόπολης και, ταυτόχρονα, μεταμορφώνει την ίδια την κυβερνόπολη. Γι' αυτό το λόγο, η κυβερνόπολη αποκτά κεντρική σπουδαιότητα.

4. ΚΥΒΕΡΝΟΠΟΛΗ ΚΑΙ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Οι νέες τεχνολογίες όπως τα ICTs (Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνίας) και η νανοτεχνολογία εξαπλώνονται με ταχύ ρυθμό, κυρίως στην εσωτερική δομή των κτιρίων, σε συσκευές, σε υποδομές της πόλης και σε λειτουργίες των προσφερόμενων υπηρεσιών της. Το εξωτερικό τμήμα (κέλυφος) της πόλης αλλάζει με πιο αργό ρυθμό. Παραδείγματα αυτών των αυξανόμενων αλλαγών είναι:

(α) Η ψηφιοποίηση των υποδομών και η χρήση έξυπνων υλικών και συσκευών.

(β) Η αύξηση της επικοινωνίας μεταξύ των (έξυπνων) δομών και όλων των λειτουργιών

της πόλης (μέσω ευφυών συστημάτων αυτοματισμού, συντονισμού και ελέγχου). (γ) Η αύξηση των τηλεπικοινωνιακών συνδέσεων και των μεταφερόμενων πληροφοριών μεταξύ ανθρώπων (π.χ. κινητή τηλεφωνία και email) και μεταξύ ανθρώπων και πληροφοριών που βρίσκονται σε ιστοσελίδες του Διαδικτύου.

Οι αλλαγές στο κοινωνικό γίγνεσθαι που προκαλεί η λειτουργία των έξυπνων και ευφυών συστημάτων αναγκάζουν την επαναξιολόγηση εννοιών, πρακτικών και σχέσεων.

Για παράδειγμα, οι Addington και Schodek (2005) εισηγούνται ότι πλέον το κτίριο δεν αποτελεί, όπως παλιά, ένα αυτόματο αντικείμενο που απλώς θα τοποθετηθεί στο χώρο και στη δημιουργία του οποίου χρειάζεται να προσαρμοσθούν τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν. Αντιστρέφουν το σημείο εκκίνησης στο σχεδιασμό και, αντί του κτιρίου, ως σημείου αφετηρίας τώρα θεωρούνται ο χώρος και τα υλικά που δεν σχεδιάζονται σαν να ήταν μονίμως εγκατεστημένα σε έναν τόπο. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε 'τι θέλουμε να κάνουν αυτά τα υλικά και όχι πώς φαίνονται τελικά' (Addington και Schodek 2005, 4)

Επομένως, οι συγγραφείς δεν ασπάζονται παραδοσιακές προσεγγίσεις (αρχιτεκτονικού) σχεδιασμού της χρήσης του χώρου ως κάτι το κενό που χρειάζεται να γεμίσει και γι' αυτό δεν υιοθετούν έναν τρόπο σκέψης που κύριο στόχο έχει την οριοθέτηση ενός χώρου για σκοπούς κατοίκησης μέσω κατάληψής του. Τουναντίον, υποστηρίζουν έναν άλλο τρόπο χωρικοποίησης, στον οποίο ο χώρος θεωρείται ως κάτι σύνθετο, μια ρέουσα θάλασσα πληροφοριών που μεταλλάσσεται συνεχώς σε τόπους. Προσεγγίζουν την χωρικοποίηση μέσω μιας τριαδικής σχέσης: (1) η ιδέα προς υλοποίηση, (2) ο χωροχρόνος ως ρευστός τόπος και (3) τα υλικά συστήματα, έξυπνα και μη-έξυπνα.

Ο σχεδιασμός θεωρείται ως μια συνεχιζόμενη διαδικασία δημιουργίας τόπων, κατά την οποία όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι παράγοντες (π.χ. άνθρωπος, χωροχρόνος, έξυπνα υλικά/συσκευές και φυσικό περιβάλλον) είναι ευμετάβλητοι και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους στη δημιουργία περιβαλλόντων εμποτισμένων με ευφυΐα και πληροφορίες.

Επιστήμονες, όπως οι Addington και Schodek, προσπαθούν να βοηθήσουν στη μετάβαση από την απολιθωμένη χωρική πρακτική που μεταχειρίζεται το χώρο και την ύλη ως μονολιθικές νεκρές μορφές, σε μια χωρικοποίηση που να βοηθά τον άνθρωπο να αναδείξει την κουλτούρα και τον πολιτισμό του σε ένα συνεργαζόμενο ευφυές περιβάλλον.

Εδώ δεν προτείνεται μια χωρικοποίηση χωρίς τόπους, αυτό επιτυγχάνεται στους ψηφιακούς εικονικούς κόσμους, αλλά σχεδιασμένες κατασκευές και τεχνολογικές προτάσεις για τη δημιουργία αρχιτεκτονικών και αστικών χώρων που να είναι υλοποιήσιμες στην κυβερνόπολη. Συνεπώς, η κυβερνόπολη εξακολουθεί να βρίσκεται αγκυροβολημένη στις υλικές μορφές.

Αυτές οι χωρικές και κοινωνικές αλλαγές διαμορφώνουν ένα διαφορετικό πλαίσιο πρόσληψης του εαυτού και, αναπόφευκτα, του μη-εαυτού. Τα χωροχρονικά όρια και οι αντιλήψεις σχετικά με αυτά διαρρηγνύονται σε μεγάλο βαθμό, με άμεσο αποτέλεσμα να διευκολύνεται η διαλειτουργικότητα μέσα από τον κυβερνοχώρο αλλά και να δημιουργείται εννοιολογική και οντολογική σύγχυση αναφορικά με τα υβριδικά μορφώματα.

Μέσα από τέτοιες προσεγγίσεις, η κυβερνόπολη παρουσιάζεται ως μια συλλογική οντότητα της οποίας η ταυτότητα πηγάζει από έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό τόπο. Ταυτοχρόνως, οι δραστηριότητές της διαπερνούν τα τοπικά όρια για να εξαπλωθούν παγκοσμίως δημιουργώντας την Κοινωνία της Πληροφορίας και την Κοινωνία της Γνώσης.

5. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η ενσωμάτωση της ανθρώπινης νοημοσύνης στην πόλη, που επιτελείται μέσω της ενσωμάτωσης του κυβερνοχώρου στην κοινωνία, γίνεται η γέφυρα μεταξύ του φαινομενικού υλικού κόσμου και της εικονικής άυλης υπόστασης της κοινωνίας. Ένα αποτέλεσμα είναι η μεταμόρφωση της πόλης σε κυβερνόπολη, ένα υβριδικό μόρφωμα, με πολυδιάστατους συσχετισμούς και συνεχείς ροές πληροφοριών που διαχέονται παγκοσμίως. Συνεπώς, η ενσωμάτωση της ανθρώπινης ευφυΐας ως τεχνητής νοημοσύνης όχι μόνο δημιουργεί μια νοήμονα κυβερνόπολη αλλά αυξάνει τις πιθανότητες της ανάδυσης μιας διαφορετικής συνείδησης στην πόλη του μέλλοντος μέσα από τη σύνθεση και τη συνύπαρξη βιολογίας και τεχνολογίας.

Η κατανόηση της ζωής στην κυβερνόπολη και η προσπάθεια του ελέγχου της ανάπτυξης της κυβερνόπολης (π.χ. με σχεδιασμό) είναι πολυσύνθετα πράγματα, γιατί η ύπαρξη της κυβερνόπολης προϋποθέτει τουλάχιστον τρεις αλληλεπιδρούσες διαδικασίες: φυσικές, εικονικές και ενσωματωμένες.

Μέσα από τις παραπάνω αναγνωρίσεις αποκαλύπτεται ίσως το πιο σημαντικό εύρημα στην έρευνα, ότι η κυβερνόπολη δεν πρέπει να θεωρηθεί απλώς ως ένα νέο φαινόμενο αλλά ως μια τριαδικότητα: άυλη, υλική και υβριδική. Επομένως, κάποιες υλικές δομές αποκτούν ένα είδος νοημοσύνης μέσα από την ενσωμάτωση του εικονικού ψηφιακού σε αυτές. Επιπροσθέτως, τμήματα των εν δυνάμει κόσμων (π.χ. της φαντασίας) εμφυτεύονται μαζί με την κωδικοποιημένη από τον άνθρωπο πληροφορία στην ύλη.

Συνεπώς, η ύπαρξη της κυβερνόπολης στηρίζεται στην ψηφιοποίηση της γνώσης και της πληροφορίας, την επακόλουθη ενσωμάτωσή τους στις κοινωνικές δομές και, τελικά, στην εξάπλωση και χρήση τους από τους ανθρώπους μέσω του κυβερνοχώρου.

Συνοψίζοντας, μέσα από τον κόσμο της φαντασίας και της σκέψης, το εν δυνάμει γίνεται χειροπιαστή πραγματικότητα μέσω της ανθρώπινης ευφυούς δημιουργικότητας.