Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Αν ζωντανεύαμε τον «μύθο»


#της Αντιγόνης Κ. Μαϊστράλη. Δημοσιεύθηκε στο protagon

Μια ειλικρινής καλημέρα, μια δέσμη από σπάρτους, άρωμα μνήμης και λίγη μαστίχα, λίγο κρασί, μια πορτοκαλόπιτα, λίγη μυζήθρα με τριμμένη ρίγανη, μια κουταλιά χιώτικου γλυκού, μια βουτιά στο αμόλυντο γαλάζιο, μια βόλτα στο ανεξερεύνητο βουνό και haydi, βίρα τα πανιά…
Λέξεις, εικόνες, μυρωδιές, ίσως ατάκτως διατυπωμένες. Αποτελούν όμως κομμάτια του ίδιου παζλ, αυτού που αποτυπώνει την ταυτότητα ενός ιδιαίτερου Τόπου:

Όνομα πατρός:
ίσως αυτό του Ομήρου
Όνομα μητρός:
αποδεδειγμένα αυτό της προικισμένης γης
Τόπος γέννησης:
σημείο αναφοράς των 5 αισθήσεων∙ τόπος μοναδικός σε φυσιογνωμία, γεύσεις και αρώματα, γεννημένος να παγκοσμιοποιεί αντί να παγκοσμιοποιείται
Προσόντα:
αυθεντικότητα, χαρτοφυλάκιο γαστρονομικών προϊόντων, εμμονή στην «πολυτέλεια» ως συνώνυμο της εμπειρίας και του «ευ ζην», σημείο κομβικό πολιτισμού, μεταφορών, ιδεών και δεκάδες ντόπιοι ειδικευμένοι πτυχιούχοι στην ουρά!
Προθύστερη Εμπειρία:
Μάλλον «part-time»
Συστάσεις:
Ανεξέλεγκτα e-διαθέσιμες

Η αξιοποίηση του “Τόπου” είναι υπόθεση όλων μας. H έννοια της πολυτέλειας διαφοροποιείται, απομακρύνεται από το καταναλωτικό συνώνυμο και τείνει να ταυτιστεί πλέον με τη μοναδικότητα και την αυθεντικότητα της προσωπικής εμπειρίας.
Η επιστροφή στην ύπαιθρο ως χώρο βιώσιμης ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας «μπορεί να (ξανά) γίνει η ατμομηχανή της τουριστικής και όχι μόνο οικονομίας μας». Ο «γαστρονομικός πατριωτισμός» επιβραβεύεται οικονομικά. Ο πολιτισμός ήταν πάντα συγκριτικό πλεονέκτημα, σήμερα όμως δε μπορεί να θεωρηθεί ταυτόχρονα και ανταγωνιστικό. Η τεχνολογία έχει αλλάξει τον τρόπο δουλειάς, αναδεικνύοντας πέρα από το «value for money» και το «value for time» ως βασικά κριτήρια για τη επιλογή ενός τόπου ως τελικού τουριστικού προορισμού. Τώρα πρέπει ν’ αλλάξει και τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Και εδώ είναι η πρόκληση: να διαμορφώσουμε κάθε εμπειρία του επισκέπτη σε ζητούμενο, με όρους σύγχρονης, διαχρονικής έκφρασης. Η απόκτηση ποιοτικών, αποκλειστικών και προσωποποιημένων εμπειριών από το ταξίδι θα έχει μεγαλύτερη σημασία για τον επισκέπτη από ό, τι το κόστος του ταξιδιού, ισοσκελίζοντας ίσως το μεταφορικό ισοζύγιο, τουλάχιστον για αρχή…
Καμία τουριστική αγορά δε θα μας επιλέξει απλά και μόνο για ένα καλοσχεδιασμένο logo. Place-brand, επ’ ουδενί, δεν σημαίνει παραγωγή λογοτύπων. Καμία εταιρεία μεταφοράς δεν τελεί φιλανθρωπικό έργο∙ αν εκτιμήσει ζήτηση μεταξύ δύο σημείων σαφώς και θα καλύψει τη γραμμή. Η μάχη θα κριθεί στη δημιουργικότητα, την εφευρετικότητα και πρωτίστως στη συνέργεια, τη διατομεακή προσέγγιση και τις «Οικονομίες Εμπειρίας». Η αποτυχία είναι γνώση. Ο μόνος σίγουρος τρόπος να αποτύχουμε είναι να μην προσπαθήσουμε.
Μακριά λοιπόν, από εκκωφαντικές δικαιολογίες για αδυναμία διατήρησης αγορών-στόχους και διείσδυσης σε νέες, μήπως να αξιοποιούσαμε τα προσόντα μας ώστε να δημιουργήσουμε ανάγκες; Μήπως η επιστροφή της διάστασης του «Τόπου», η ανασύνθεση του τοπικού προϊόντος και η ανακάλυψη της έννοιας του πολίτη να ζωντάνευε τον μύθο;
Ο δικός μου Τόπος είναι η Χίος, ο δικός σου;

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.