Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Με αφορμή τα εγκαίνια του Καμινιού…

#Ιωάννα Καλεσάκη.
Φοιτήτρια ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας
Εφημερίδα ΓΡΑΜΜΗ ( Τοπική του Γαλατσίου ) 

«Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν τραγουδάμε τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων… Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας  γιατί  ό,τι κι αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας…» (Από την Υψικάμινο του Ανδρέα Εμπειρίκου, «Κλωστήριο νυχτερινής ανάπαυλας»)
Σε μια εξοχική περιοχή στα περίχωρα της Αθήνας, το Γαλάτσι, όπου οι αριστοκράτες της πόλης συνήθιζαν να κάνουν ημερήσιες εκδρομές, κάπου εκεί στις αρχές του 20ου αιώνα ξεφύτρωσε ένα καμίνι, προϊόν της ανάγκης για παραγωγή και κατεργασία οικοδομικών υλικών, μια που εκείνη την περίοδο εμφανίστηκε δυναμικά το φαινόμενο της ανοικοδόμησης.
Για σχεδόν σαράντα  χρόνια αυτό το καμίνι γέμιζε από τις φωνές των εργατών  που τροφοδοτούσαν την καύση αρχικά με κάρβουνο και στη συνέχεια με πετρέλαιο. Πόσοι τόνοι ασβέστη και τούβλων να έφυγαν άραγε μέχρι το 1970, οπότε το Καμίνι σίγησε κι έμεινε να ερημώνει και να καταρρέει σα μνήμη βιομηχανικού παρελθόντος που ίσως και να ήθελαν οι άνθρωποι να τη σβήσουν…
Ευτυχώς στη διαδρομή από τη δεκαετία του ΄70 ως σήμερα υπήρξαν κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι. Από εκείνους που θεωρούν πως το παρελθόν δεν το διαγράφεις, αλλά το αναδεικνύεις, αναδεικνύοντας παράλληλα την ιστορία σου. Έτσι το Καμίνι της οδού Καραϊσκάκη χαρακτηρίστηκε σύγχρονο βιομηχανικό μνημείο μετά από πολλές διαδρομές στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία του Δημοσίου και του αρμόδιου υπουργείου.
Και μετά; Α, το μετά! Τόνοι μελάνι χύθηκαν. Ατέλειωτες ώρες συνεδριάσεων σε υπουργεία, σε δημοτικά καταστήματα, σε δικαστικές αίθουσες… Όπως όλα σ’ αυτό τον τόπο… όπου τίποτε δεν είναι αυτονόητο, τίποτε δε γίνεται εύκολα, τίποτα δεν αρέσει σε όλους…

Η διαδρομή της υπόθεσης του Καμινιού μου φέρνει στο νου το κλασικό «φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης, φταίει κι ο ίδιος ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης»!

Παρά το «μαραζιάρικο» όμως και τις ευθύνες των λυράρηδων, το Καμίνι μεταμορφώθηκε σε ένα χώρο πολιτισμού. Χώρο ζώντος πολιτισμού όμως. Που συνδέει όμορφα το παρελθόν με το παρόν μας και το μέλλον μας.
Όταν πρωτοεπισκέφθηκα το Καμίνι, καιρό πριν τα εγκαίνια, και περιδιάβηκα τις στοές, συγκλονίστηκα ακουμπώντας την πέτρα και ρίχνοντας μια ματιά στους χώρους κάτω από τα πόδια μου… Ένοιωσα σαν να μεταφέρθηκα με τη μηχανή του χρόνου εκεί στις αρχές του 20ου αιώνα…Κι ύστερα ανεβαίνοντας επάνω, σα να μεταφέρθηκα με την ίδια μηχανή στο σήμερα. Δύο σύγχρονα αμφιθέατρα, βιβλιοθήκη, χώρος  με υπολογιστές και ασύρματο ίντερνετ, παιδότοπος. Απίστευτη εμπειρία.

Γι’ αυτό νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω ως πολίτης του Γαλατσίου όλους όσους αγωνίστηκαν από όποια θέση για να αποκτήσει η πόλη μας έναν πραγματικό χώρο παραγωγής πολιτισμού αλλά κι ένα σήμα κατατεθέν.  Και το σήμα αυτό νομίζω πως έχουμε υποχρέωση να το προστατεύσουμε. Έναν χώρο που προκαλεί σεβασμό δεν μπορεί και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τον αντιμετωπίζει ως χώρο συνάθροισης πολιτικολογούντων, παραγόντων και εθνικοτοπικών συλλόγων… Υπάρχουν χώροι στο Γαλάτσι για τέτοιου τύπου συναθροίσεις και τους ξέρουμε. 

Ο συγκεκριμένος χώρος κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να προσφέρει εκπαίδευση και πολιτισμό. Παρουσιάσεις βιβλίων,  εκθέσεις εικαστικές,  προγράμματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά, συνέδρια, ημερίδες. Και ένας τέτοιος χώρος, τέλος, χρειάζεται έσοδα για να συντηρηθεί. Ας ξεφύγουμε επιτέλους από το «μαραζιάρικο» της φυλής μας και τα ταμπού! Περισσότερα από έξι εκατομμύρια ευρώ κόστισε η ανακατασκευή και η διαμόρφωση του Καμινιού σε έναν εξαίρετο χώρο πολιτισμού, μικρογραφία της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων. 

Ξέρετε πόσα έσοδα έχει ο Δήμος Αθηναίων από την  ενοικίαση χώρων της Τεχνόπολης; Έσοδα που επιστρέφουν στην Τεχνόπολη για τη συντήρηση, την καθαριότητα, τη μισθοδοσία ανθρώπων… Και μη μιλήσει κανείς για αποκλεισμούς! Υπάρχει το πνευματικό κέντρο του Δήμου, υπάρχει το Θεατράκι στο Άλσος, υπάρχει το ίδιο το Άλσος σε όλη του την έκταση, χώροι που μπορούν να διατίθενται και διατίθενται ήδη εδώ και χρόνια σε ένα τεράστιο εύρος δράσεων και δραστηριοτήτων των τοπικών μας συλλογικοτήτων.

Ίσως μ’ αυτό μου το κείμενο να κακοκαρδίσω κάποιους. Δεν πειράζει. Ομολογώ πως δεν υπήρξα όμως ποτέ θιασώτης της άποψης «κι αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα».

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.