Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Να στοιχηματίσουμε σε κάτι που θα εξελιχθεί αύριο σε ένα θετικό Κραχ για τα πολιτιστικά πράγματα της αυτοδιοίκησης

#Κώστας Γασπαρινάτος
Τοποθέτηση στο συνέδριο της ΚΕΔΕ
«Αθλητισμός και Πολιτισμός – Παράγοντες κοινωνικής συνοχής» που έγινε στη Καβάλα 1-2 Νοεμβρίου 2013

Ένας αναγκαίος πρόλογος

Είχα την τύχη να συμμετάσχω ενεργά, μαζί με το συνάδελφο Γιάννη Ιωαννίδη που τον ακούσαμε το πρωί, στις δύο μεγάλες συνεδριακές διοργανώσεις της Αυτοδιοίκησης για τον πολιτισμό που διεξήχθηκαν την τελευταία εικοσαετία, δηλαδή μέχρι σήμερα που πραγματοποιείται η τρίτη μεγάλη πολιτιστική αυτοδιοικητική διοργάνωση:

Το Συνέδριο της ΤΕΔΚΝΑ το 1993 στην Ύδρα και το συνέδριο της ΚΕΔΚΕ τον Απρίλιο του 2002 στη Ζάκυνθο. Έτσι αποφάσισα σήμερα να σας εισηγηθώ μια περιδιάβαση σε αυτήν την εικοσαετία δηλαδή πως η Αυτοδιοίκηση προσέγγιζε τον πολιτισμό και να αναφερθώ σε ορισμένα σημεία για την τρέχουσα περίοδο. 

«Πολιτισμός και Αυτοδιοίκηση»: Η πρώτη αμιγής διοργάνωση για τον πολιτισμό ΤΕΔΚΝΑ  Μάιος 1993 (πριν τις εθνικές εκλογές)

Βρισκόμαστε στην εποχή που το κλίμα έχει φιλελευθεροποιηθεί με την άνοδο του ΠΑΣΟκ στην εξουσία. Η Αυτοδιοίκηση έχει ξεπεράσει την υποτονική παρουσία της λόγω περιορισμένων αρμοδιοτήτων και πλέον διεκδικεί έναν αυτόνομο πολιτιστικό ρόλο. Κάποιοι χαρακτηρίζουν την πληθωρική κατά γενική ομολογία δράση της ως «Έκρηξη πολιτιστικών δραστηριοτήτων». Τουλάχιστον ως προς την ποσότητα. Διότι η κριτική που της ασκείται συνοψίζεται ότι πολυπραγμονεί με ενέργειες άμεσης απόδοσης, συνήθως χωρίς συνέπεια και συνέχεια, που δημιουργούν την αίσθηση ότι η δραστηριότητά της συνδέεται με τον αυτοσχεδιασμό και συχνά με την προχειρότητα. Παράλληλα όμως, δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη δημιουργίας υποδομής, που να διαμορφώνει τους όρους για μια μακροπρόθεσμη πολιτιστική ανάπτυξη.


Οι δύο βασικοί σχεδιαστές του συνεδρίου: Δημήτρης Ευσταθιάδης (Πρόεδρος ΤΕΔΚΝΑ και Δήμαρχος Αργυρούπολης), Αντιπρόεδρος ο Δήμαρχος Καισαριανής Θανάσης Μπαρτσώκας  και ο Βασίλης Ξένος (Δήμαρχος Αλίμου). Η Κέλλυ Μπουρδάρα παρούσα ως υφυπουργός Πολιτισμού, η Μελίνα Μερκούρη ως πρώην υπουργός Πολιτισμού, ο Θόδωρος Κατριβάνος ως πρώην υπουργός Εσωτερικών και ο Παναγιώτης Παπαγιάννης ως εκπρόσωπος του Συνασπισμού.  

Στο περιεχόμενο τώρα: Είναι η πρώτη φορά που τίθεται σε θεωρητικό επίπεδο το θέμα της πολιτιστικής δημοκρατίας από το Δημοσθένη Αγραφιώτη. Η Άννα Βαγιωνά από την ΕΕΤΑΑ θέτει το πρόβλημα της ανυπαρξίας ολοκληρωμένου προγραμματισμού στην πολιτιστική πολιτική των Δήμων ενώ ο Παναγιώτης Παπαγιάννης αναφέρεται σε διάφορα αυτοδιοικητικά ευτράπελα όπως ότι Δήμος είχε προσλάβει τρεις αρχαιολόγους ως υδραυλικούς. Ο Θάνος Βερέμης θέτει θέματα εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας και των πολιτιστικών αλληλοεπιδράσεων με την Ευρώπη ενώ υπάρχει ειδική ενότητα για τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη μόδα τότε των αδελφοποιήσεων. Η Κούλα Κασιμάτη προσδιορίζει την ανάγκη για διαμόρφωση φυσιογνωμίας και χαρακτήρα στους πολιτιστικούς θεσμούς των Δήμων ενώ η Μαρλένα Γεωργιάδου ως γενικός γραμματέας του φορέα χορηγιών ΟΜΕΠΟ αναφέρεται στις εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης πολιτιστικών διοργανώσεων. 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η θεματική ενότητα «Πολιτισμός- Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης- Δημοτική Ραδιοφωνία- Τοπικός Τύπος». Ακούστε το πάνελ: συντονιστής Νίκος Ταμπακίδης ως Δήμαρχος Αγίων Αναργύρων και εισηγητές Θεμιστοκλής Μπαλασόπουλος ως εκπρόσωπος Γραφείου Τύπου του Δήμου Γλυφάδας, ο Κώστας Παττακός ως δήμαρχος Χαλανδρίου και ο Γιάννης Τζαννετάκος. 

Ορισμένα ακόμη χαρακτηριστικά: Το πρώτο ψήφισμα αναφέρεται στη φυλάκιση του Δημάρχου Πρέβεζας Νίκου Γιαννούλη  που είχε δικαστεί για προστασία της Δημοτικής περιουσίας από καταπατητές ενώ το δεύτερο ψήφισμα καταδικάζει την τούρκικη κατοχή στην Κύπρο

Συμμετέχοντας σε εκείνο το συνέδριο και ξαναδιαβάζοντας πρόσφατα τα πρακτικά των συνεδριάσεων θα ήθελα να θέσω τα εξής:

Το συνέδριο εκείνο έρχεται να επιβεβαιώσει την ισχυρή θέση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στον τομέα του πολιτισμού καθώς αποτελεί ένα σημαντικό παραγωγό και καταναλωτή πολιτισμού. Μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή π.χ. στον τομέα του κινηματογράφου (που αποτελεί και τη δική μου εξειδίκευση στην πολιτιστική διαχείριση) η Αυτοδιοίκηση κατέχει δεσπόζοντα ρόλο στις τοπικές κοινωνίες τόσο σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα όσο και σε σχέση με τον τρίτο τομέα στον πολιτισμό. Με άλλα λόγια, οι μεμονωμένες ιδιωτικές αίθουσες βρίσκονται σε κρίση ( δεν μας είχε έλθει ακόμη το φαινόμενο των cineplexes  και πολύ περισσότερο των  multiplexes), οι κινηματογραφικές λέσχες βρίσκονται σε ύφεση και οι δημοτικοί κινηματογράφοι ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.
Το συνέδριο, επίσης, αποτυπώνει την ανάγκη για ολοκληρωμένες επεξεργασίες στον πολιτιστικό προγραμματισμό, συνεργασία με ειδικούς και εμψυχωτές στον πολιτισμό και την ανάγκη για πολιτιστικές υποδομές και καλλιτεχνικά εργαστήρια. Είναι λίγο πριν αναλάβει η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του 1993 με υπουργό πολιτισμού την Μελίνα και υφυπουργό το Θάνο Μικρούτσικο και το περίφημο Εθνικό Πολιτιστικό Δίκτυο Πόλεων. 
Εάν με μία φράση επιχειρούσαμε να αποτυπώσουμε το είδος της προσέγγισης των Δήμων στις πολιτιστικές υποθέσεις εκείνης της περιόδου θα ήταν δυνατόν να ορισθεί ως η περίοδος της ψυχαγωγικής διάστασης του πολιτισμού και της δημιουργικής απασχόλησης των κατοίκων σε ερασιτεχνικά καλλιτεχνικά εργαστήρια με την κυριαρχία της λογικής του δωρεάν.  
Τέλος, και όχι μόνο από τον τίτλο του συνεδρίου «Τοπική Αυτοδιοίκηση και Πολιτισμός», είναι δυνατόν κανείς να επισημάνει μία κυριαρχούσα «δημοκεντρική» (θα μπορούσαμε να πούμε και δημαρχοκεντρική») αντίληψη. Επίσης, καθόλου τυχαίο δεν ήταν ότι η συντριπτική πλειοψηφία  των εισηγητών ήταν αιρετοί. Συνέπεια των προηγουμένων είναι ότι οι Δήμοι επιδιώκουν να εντάξουν στις δικές τους δομές όλες τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες που δρουν σε τοπικό επίπεδο, παρέχοντας επιδοτήσεις, υποδομές και τεχνογνωσία, ουσιαστικά δηλαδή μια μορφή πατερναλιστικής λειτουργίας που του προσδίδουν το χαρακτήρα του τοπικού πολιτιστικού κράτους. 

Κατά το μεσοδιάστημα μέχρι την επόμενη αυτοδιοικητική συνάντηση, δηλαδή όλη τη δεκαετία του ’90 η αυτοδιοίκηση συνεχίζει δεν έχω χρόνο να αναλύσω την πολιτική της αρκούμαι στο να σας διαβάσω κάποια χαρακτηριστικά από τις διαφάνειες:

Δεκαετία 1990: ανάδειξη της Τ.Α. αλλά και συνέχεια της πολιτικής «επιδομάτων» από τη Κεντρική Διοίκηση 
  • Σύνδεση πολιτισμού με την οικονομία και την εξατομίκευση
  • Εξακολουθεί η επιδοματική εισοδηματική πολιτική
  • Το Υπουργείο Πολιτισμού προωθεί θεσμούς με μοχλό την Τ. Α. (Ελεύθερα Ανοικτά Πανεπιστήμια, Πνευματικά Κέντρα των Δήμων, Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα κ.λπ.)
  • Πολιτιστική αποκέντρωση
  • Αναγνωρίζεται η οικονομική λειτουργία του πολιτισμού ως δυναμικού κλάδου της οικονομικής δραστηριότητας
  • Ο τομέας του πολιτισμού ανήκει στην ίδια ενότητα με τον τομέα του τουρισμού 
  • Υπουργείο Πολιτισμού: ΕΠΔΠ (Εθνικό Πολιτιστικό Δίκτυο Πόλεων) και αργότερα Επικράτεια Πολιτισμού
  • Τ.Α.: Πολυπραγμονεί με ενέργειες άμεσης απόδοσης με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει
  • Τ.Α.: Προγραμματικές συμβάσεις με το ΥΠΟ για σχεδιασμό πολιτιστικών πολιτικών με βάση τις τοπικές ανάγκες. 
  • Τ.Α.: Δημιουργία υποδομών και Επιλογή καλλιτεχνικών συνεργατών



« Πόλη και Πολιτισμός»: Συνέδριο της ΚΕΔΚΕ στη Ζάκυνθο, Απρίλιος 2002

Εννιά χρόνια μετά το συνέδριο της ΤΕΔΚΝΑ πραγματοποιείται το πρώτο συνέδριο για τον πολιτισμό της ΚΕΔΚΕ, τριήμερο μάλιστα, 18-20 Απριλίου στη Ζάκυνθο. Ο τίτλος «Πόλη και πολιτισμός» μπορεί να φαίνεται όμοιος με εκείνον του συνεδρίου της ΤΕΔΚΝΑ αλλά η διαφορά είναι τεράστια. Στη θέση της  «Τοπικής αυτοδιοίκησης» εμφανίζεται «η Πόλη» που δίνει και άλλη διάσταση στην πολιτιστική πολιτική των Δήμων. 

Είναι ένα μεγάλης κλίμακας συνέδριο με 38 εισηγητές, με συμμετοχή πολλών ειδικών, καλλιτεχνών αλλά και στελεχών του πολιτισμού, με 4 σημαντικές μετακλήσεις από το εξωτερικό. Βρισκόμαστε δύο χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς, πρόεδρος ΚΕΔΚΕ Πάρις Κουκουλόπουλος με τη Γιώτα Γαζή ως συντονίστρια της επιτροπής Πολιτισμού της ΚΕΔΚΕ. Χαιρετισμός στο συνέδριο του Κώστα Σκανδαλίδη ως υπουργού Εσωτερικών. 

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε τρεις συμμετοχές εκείνης της εποχής που δεν είναι πια κοντά μας και να ζητήσω συγγνώμη εάν έχω ξεχάσει κάποιους. Μάλιστα, οι τρεις που θα αναφέρω εκπροσωπούν τους τρεις συμμέτοχους- ρόλους σε μια πολιτιστική διαδικασία: έναν καλλιτέχνη, τον ταλαντούχο μουσικό και διευθυντή τότε του Γ΄ προγράμματος της ΕΡΑ Γιώργο Τσαγκάρη, το Δήμαρχο Λιβαδειάς και της ΕΕ της ΚΕΔΚΕ και μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Περιφερειών (;)  Χρήστο Παλαιολόγο και το δημοσιογράφο και από τα πιο σημαντικά στελέχη στο χώρο των ΜΗ.ΚΥ.Ο Νικήτα Λιοναράκη. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αλλά και οι τρεις έφυγαν ξαφνικά και απρόσμενα από κοντά μας και η απώλειά τους μας βάρυνε περισσότερο. 

Θεματικές ενότητες με ποικιλία που αποπνέουν ένα κοσμοπολιτισμό: Ολοκληρωμένες στρατηγικές ανάπτυξης και παγκοσμιοποίηση,  ο πολιτισμός ως μέσο κοινωνικής ένταξης, πολιτισμός και Απασχόληση, Πολιτισμός και περιβάλλον. Επίσης, εμπειρίες από Ευρωπαϊκές πόλεις, η αισθητική στην ελληνική πόλη  και μία ολόκληρη ημέρα (συντονιστής Γιώργος Ιωακειμίδης) αφιερωμένη στην πολιτιστική παιδεία και την καλλιτεχνική δημιουργία ανά τομέα: Μουσική, Θέατρο, ΔΗΠΕΘΕ, Χορός, κινηματογράφος, Δημοτικά φεστιβάλ, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, βιβλιοθήκες, μουσεία, αλλά και λαϊκός πολιτισμός όπως και ψηφιακός πολιτισμός. Και βέβαια μία ολόκληρη θεματική ενότητα για τον Ολυμπισμό και την Ολυμπιάδα που κατέληγε και σε μία σχετικά άγνωστη τότε λέξη: «μνημόνια» αλλά χωρίς επώδυνες συνέπειες καθώς αφορούσε τη συνεργασία ΚΕΔΚΕ και του Οργανισμού «Αθήνα 2004». 

Το ψήφισμα του Συνεδρίου θέτει στο προσκήνιο νέες προσεγγίσεις όπως:
τη σύνδεση της πολιτιστικής ανάπτυξης με την οικονομική ανάπτυξη, την τουριστική αναβάθμιση
τη συσχέτιση της πόλης με τη δημοκρατία, την αποδοχή της ετερότητας, τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη
την προώθηση μορφών εταιρικότητας με συμπράξεις του Δημόσιου, Ιδιωτικού και Εθελοντικού τομέα
τη σημασία των ΜΗΚΥΟ και την ανάγκη ενδυνάμωσης της Κοινωνίας πολιτών

Δεν κατάφερα να  ξαναδιαβάσω και τις 400 σελίδες πρακτικών αυτού του Συνεδρίου  αλλά το τελικό εξαγόμενο, το μεταίσθημα από εκείνο το συνέδριο (είναι υποκειμενική εκτίμηση και να με συγχωρέσουν όσοι ήταν και είναι και σήμερα παρόντες εδώ) είναι το εξής:

Ένα συνέδριο στις αρχές του νέου αιώνα διέθετε και τον ανάλογο χαρακτήρα και φυσιογνωμία.  Σε μια εποχή σχετικής ευμάρειας ένα τέτοιο συνέδριο διεκδικούσε το περισσότερο και το καλύτερο. 
Οι επαφές με την Ευρώπη είναι πιο συχνές, η επικοινωνία ευκολότερη και οι επιρροές εντονότερες
Η διεκδίκηση της ποιότητας του ελεύθερου χρόνου συμβαδίζει με τη γιγάντωση της πολιτιστικής βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου με αποτέλεσμα το δίπολο αυτό σχήμα άλλοτε να λειτουργεί συνθετικά- συμπληρωματικά και άλλες φορές ανταγωνιστικά και αντίδικα. 
Ο ιδιωτικός τομέας αποκτά πλέον δεσπόζουσα θέση και ανταγωνίζεται από πλεονεκτικότερη θέση το δημόσιο ενώ οι πρώτες στρεβλώσεις στο εθελοντικό κίνημα είναι πλέον ορατές

« Αθλητισμός και Πολιτισμός ως παράγοντες κοινωνικής συνοχής»: Το Συνέδριο στην Καβάλα
Έντεκα χρόνια μετά, εδώ στην Καβάλα, ένα νέο συνέδριο για τον πολιτισμό.
Μια άλλη εποχή, μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.
Πολύ σωστά ο πολιτισμός συνδέεται με τον αθλητισμό καθώς και οι δύο αυτοί τομείς αντιμετωπίζουν παρόμοιας φύσης προβλήματα με την ραγδαία υποχρηματοδότηση και  την μείωση των ανθρώπινων πόρων τους. Το πιο οξύμωρο σχήμα και συνάμα τραγικό είναι η μετατροπή της ποιότητας του ελεύθερου χρόνου που αποτελούσε κυρίαρχο αίτημα της προηγούμενης περιόδου.  Αντί «ελεύθερο χρόνο» διαθέτουμε πλέον το «χρόνο ανεργίας». 
Θεωρώ ότι σε μια τέτοια εποχή χρειαζόμαστε άλλα εργαλεία για να ερμηνεύσουμε και άλλους κώδικες για να συνεννοηθούμε και να επικοινωνήσουμε. Η διεκδίκηση νέων μορφών αντιληπτικότητας είναι αναγκαία όσο ποτέ. 

Μου έκανε εντύπωση ότι και οι τέσσερεις εισηγήσεις του προηγούμενου κύκλου αναφέρονταν με όρους κρίσης. Συνεπώς, πρέπει να δούμε με ακρίβεια και συνέπεια τους πολιτιστικούς μετασχηματισμούς που συντελούνται και να κοιτάξουμε το επόμενο βήμα. Τρεις σημαντικές αλλαγές που 
Μεγάλες μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές επηρεάζουν σημαντικά το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι θέτοντας εξ αντικειμένου  το θέμα της ανεκτικότητας στις, κατά βάση, πολιτισμικές αυτές μετακινήσεις
Διαφοροποιείται ο ρόλος του κράτους όπου από επιδοματικός και παρεμβατικός, μεταλάσσεται σε ένα ρόλο εποπτεύοντα ρυθμιστή
Οι  εκρήξεις στις τεχνολογικές εξελίξεις αλλοιώνουν και κατακερματίζουν συνήθειες, στάσεις και συμπεριφορές της καθημερινότητας, αυτό που η Ζορμπά αναφέρει ως  «κουλτούρα καθημερινής ζωής» 

Ουσιαστικά, βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή όπου η παγκοσμιοποίηση ξεπερνά το πρώτο στάδιο χρηματοοικονομικής μόνο απελευθέρωσης και εισέρχεται σε επιταχυνόμενες ροές ανταλλακτικών δικτύων. Η κάθε χώρα, ο κάθε οργανισμός και το κάθε άτομο οργανώνει την επιβίωσή του ψάχνοντας νόημα, θέση και προορισμό σε ένα νέο, άγνωστο κόσμο. Διεκδικεί τη συμμετοχή του με προστιθέμενη αξία στα παγκόσμια δίκτυα παιδείας και γνώσης,  καινοτομίας και έρευνας, ψυχαγωγίας και πολιτισμού. Η ουσιώδης νέα παγκοσμιοποίηση βρίσκεται στον ιστό και κινητό, είναι ατομική και πανίσχυρη. Αυτή η σμίκρυνση του παγκόσμιου, η άμεσα και η εξατομικευμένη πρόσληψη του οικουμενικού μικραίνει τις συλλογικότητες και προσφέρει νέα επιλογές του υποκειμένου στο ίδιο το άτομο διευρύνοντας τις σφαίρες ύπαρξης. 
Εκεί στις άκρες των δικτύων, στις δράσεις των μικρών κοινοτήτων αναπτύσσεται η κοινωνική καινοτομία και ο ριζοσπαστισμός της επιβίωσης.

Το μεγάλο πρόβλημα που εντοπίζεται στο δικό μας χώρο είναι το γεγονός ότι η Αυτοδιοίκηση, στη δίνη αυτής της κρίσης, πασχίζει να ιεραρχήσει τις πρωτεύουσες ανάγκες της κοινωνίας σε σχέση με τους πραγματικούς διαθέσιμους πόρους που διατίθενται σε οικονομικά μέσα και ανθρώπινο δυναμικό. Πόροι που δεν πρέπει να κατακερματίζονται σε «δικούς της» πόρους και σε «πόρους των άλλων» αλλά σε πόρους της τοπικής κοινωνίας που η Αυτοδιοίκηση συνθέτει και αξιοποιεί για το «κοινό» όφελος.
Στο βαθμό που διεκδικούμε τη λύση των προβλημάτων της καθημερινότητας δηλαδή, παλεύουμε για μια κοινωνία των πραγματικών αναγκών, ο πολιτισμός έχει τον καθοριστικό ρόλο του συνεκτικού κοινωνικού ιστού. 

Αυτό που ο Γιάννης Ιωαννίδης ανέφερε στην ομιλία του ως πολυκεντρικό και ισχυρό μείγμα συνέργειας σε τοπικό επίπεδο είναι δυνατόν να μετεξελιχθεί σε ένα Σύμφωνο Κοινωνικής Συνοχής με τον πολιτισμό ως το βασικό όχημα. Πολλά Σύμφωνα Κοινωνικής Συνοχής θα παράγουν στις τοπικότητες ιδιαίτερες υπεραξίες τόσο από οικονομική και κοινωνική σκοπιά όσο και από την πολιτική τους διάσταση καθώς είναι δυνατόν να επανασυνδέσουν τα άτομα με πολιτικές  και κοινωνικές λειτουργίες και να προσδώσουν ουσία, αξία και νόημα ώστε να αναδειχθούν νέες διαστάσεις στην ιδιότητα του πολίτη.  

Γνωρίζω ότι έχουν γίνει παρόμοιες επεξεργασίες και από άλλους συναδέλφους και νομίζω ότι στο τέλος αυτής της ενότητας θα έχουμε την ευκαιρία στη συζήτηση που προβλέπεται να διεξαχθεί, να εστιάσουμε σε συγκεκριμένες μορφές πολιτιστικών εγχειρημάτων και να αποτυπώσουμε αυτές τις νέες απόπειρες αλλά και πολύτιμες εμπειρίες. 

Κλείνοντας και έχοντας ακούσει τόσο την εισαγωγή του αντιπροέδρου της επιτροπής Γιώργου Ιωακειμίδη όσο και των άλλων εισηγητών θέλω να σας διαβάσω μία και μόνη παράγραφο που διαβάστηκε στην Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 1997.
Πιστεύω ότι τις σημερινές συνθήκες εξακολουθεί και είναι χρήσιμη 
Σήμερα είναι ορατή πλέον μια διαφορετική πολιτική που είναι σύγχρονη, πιο οικονομική, εφαρμόζεται ήδη στις Δυτικές χώρες και έρχεται σε πλήρη ρήξη με σημερινά “πολιτιστικά αυτονόητα” της Τ.Α.

Αλήθεια, γιατί να θεωρείται δεδομένο ότι φορέας του πολιτισμού πρέπει να είναι ο Δήμος; Άλλο να έχει πολιτιστική πολιτική και άλλο το ποιοι υλοποιούν τις πολιτιστικές υποθέσεις. Βρισκόμαστε στην εποχή του πολυκεντρισμού, της πολυμορφίας, της παράλληλης πορείας μεμονωμένων δράσεων. Αυτό σημαίνει ένα Δήμο-στρατηγό και όχι πλέον πεζικάριο. Ο Δήμος-στρατηγός σχεδιάζει πλέγματα εκατοντάδων πολιτιστικών δρώμενων από δεκάδες μόνιμα σχήματα, που σήμερα δεν υπάρχουν, αλλά με κίνητρα και πρωτοβουλίες θα γεννηθούν

Υπάρχει ελπίδα;

Μια νέα στρατηγική βρίσκεται πια μπροστά στους αιρετούς. Αν θυμηθούμε τις εφημερίδες του Νοεμβρίου του 1929, το Κραχ που συγκλόνισε το οικονομικό σύστημα του πλανήτη περνούσε στα ψιλά των εφημερίδων. Και στις πρώτες σελίδες κυριαρχούσε το glamorous των σταρ Μαίρη Πίκφορντ και Ντούγκλας Φέρμπανξ και τα κατορθώματα του λήσταρχου Χριστοφιλέα. Κι όμως σε λίγο καιρό οι δύο σταρ και ο αρχιλήσταρχος ξεχάστηκαν . 
Εκείνη όμως η μικρή -αρχικά- κρίση της Γουόλ Στριτ, πέρασε τον Ατλαντικό, αναστάτωσε την Ευρώπη και συνεχίζει ως σήμερα να απασχολεί τους οικονομολόγους. Θα υπάρξουν κάποιοι άραγε που θα προτιμήσουν από την εφήμερη δόξα της Πίκφορντ το στοίχημα σε κάτι που θα εξελιχθεί αύριο σε ένα θετικό Κραχ για τα πολιτιστικά πράγματα της αυτοδιοίκησης.

1 σχόλιο :

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.