Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ποια χώρα κάνει το περισσότερο "καλό" για τον κόσμο;

Σε ομιλία του στο TEDx ο Simon Anholt μας αποκαλύπτει μια σημαντική πλευρά για την επιτυχία μιας χώρας.Τί είναι αυτό ;

"ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό. Το 2005, ξεκίνησα μια μελέτη που ονομάζεται National Brands Index.  Είναι μια μελέτη πολύ μεγάλης κλίμακας που δημοσκοπεί ένα πολύ μεγάλο δείγμα του παγκόσμιου πληθυσμού, ένα δείγμα που αντιπροσωπεύει περίπου το 70% του πληθυσμού του πλανήτη, και ξεκίνησα να τους ρωτάω μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με το πώς αντιλαμβάνονται άλλες χώρες. Και το National Brands Index όλα αυτά τα χρόνια έχει μεγαλώσει και είναι μια πολύ, πολύ μεγάλη βάση δεδομένων. Είναι περίπου 200 δισεκατομμύρια στοιχεία δεδομένων που καταγράφουν το τι οι απλοί άνθρωποι σκέφτονται για τις άλλες χώρες και γιατί. Γιατί το έκανα αυτό; Λοιπόν, επειδή οι κυβερνήσεις που συμβουλεύω είναι πολύ, πολύ πρόθυμοι να γνωρίσουν το πώς θεωρούνται από τους άλλους. Γνωρίζουν, εν μέρει επειδή εγώ τους ενθάρρυνα να το συνειδητοποιήσουν, ότι οι χώρες εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη φήμη τους, προκειμένου να επιβιώσουν και να ευημερήσουν στον κόσμο." 

Σας παρουσιάζουμε σήμερα την ομιλία .Την μετάφραση και παρουσίαση της ομιλίας επιμελήθηκε ο Λάζαρος Αγαπίδης



Σκεφτόμουνα πολύ για τον κόσμο πρόσφατα και το πώς έχει αλλάξει τα τελευταία 20, 30, 40 χρόνια. Είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν, εάν μία κότα πάθαινε κρύωμα και φτερνιζόταν και πέθανε σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην Ανατολική Ασία, θα ήταν μια τραγωδία για την κότα και τους πλησιέστερους συγγενείς της, αλλά δεν νομίζω ότι θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα εμείς να φοβόμασταν μια παγκόσμια πανδημία και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν, αν μια τράπεζα στη Βόρεια Αμερική δάνειζε πάρα πολλά χρήματα σε κάποιους ανθρώπους που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά για να το ξεπληρώσουν και η τράπεζα χρεοκοπούσε, αυτό θα ήταν κακό για το δανειστή και κακό για τον οφειλέτη, αλλά εμείς ποτέ δεν θα φανταζόμασταν ότι κάτι τέτοιο θα γονάτιζε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα για σχεδόν μια δεκαετία.

Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση. Αυτό είναι το θαύμα που μας έδωσε τη δυνατότητα να μεταφέρουμε το σώμα μας και το μυαλό μας και τα λόγια μας και τις φωτογραφίες μας και τις ιδέες μας και τη διδασκαλία μας και τις γνώσεις μας σε όλο τον πλανήτη όλο και πιο γρήγορα και όλο και φθηνότερα. Έχει φέρει πολλά αρνητικά πράγματα, όπως τα πράγματα που μόλις περιέγραψα, αλλά επίσης έφερε πολλά θετικά. Πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουν τις εξαιρετικές επιτυχίες των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας (Millennium Development Goals), πολλά από τα οποία έχουν επιτύχει τους στόχους τους πολύ πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία λήξης. Αυτό αποδεικνύει ότι η ανθρωπότητα είναι ικανή να επιτύχει εξαιρετική πρόοδο αν ενεργεί πραγματικά σε συνεργασία και πολύ σκληρά. Αλλά αν έπρεπε να το πω με λίγα λόγια σήμερα, έχω την αίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση μας έχει αιφνιδιάσει, και έχουμε αργήσει να αντιδράσουμε σε αυτό.  Αν κοιτάξουμε τα μειονέκτημα της παγκοσμιοποίησης, φαίνονται πραγματικά ακαταμάχητα.  Όλες οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα, όπως η κλιματική αλλαγή και τα ανθρώπινα δικαιώματα και την τρομοκρατία και οι πανδημίες και το λαθρεμπορίου ναρκωτικών και την ανθρώπινη δουλεία και η απώλεια ειδών… θα μπορούσα να συνεχίσω… δεν κάνουμε πάρα πολλή πρόοδο σε πάρα πολλές από αυτές τις προκλήσεις.

Έτσι, με λίγα λόγια, αυτή είναι η πρόκληση που όλοι αντιμετωπίζουμε σήμερα σε αυτό το αξιοσημείωτο σημείο στην ιστορία. Αυτά είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε τώρα.  Πρέπει να συμμαζευτούμε και να βρούμε τρόπους να «παγκοσμιοποιήσουμε» τις λύσεις πιο αποτελεσματικά, έτσι ώστε να μην γίνουμε απλά μία ανθρωπότητα που είναι το θύμα της παγκοσμιοποίησης των προβλημάτων της.

Γιατί είμαστε τόσο αργοί στην επίτευξη αυτών των στόχων προόδου;  Ποιος είναι ο λόγος για αυτό; Λοιπόν, υπάρχουν, φυσικά, μια σειρά από λόγοι, αλλά ίσως ο κύριος λόγος είναι επειδή δεν είμαστε ακόμα οργανωμένοι ως ανθρωπότητα με τον ίδιο τρόπο που οργανωθήκαμε πριν από 200 ή 300 χρόνια. Έμεινε μόνο μία υπερδύναμη στον πλανήτη, και αυτή η υπερδύναμη είμαστε εμείς, οι επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι, οι επτά δισεκατομμύρια που προκαλούν όλα αυτά τα προβλήματα, οι ίδιοι επτά δισεκατομμύρια, παρεμπιπτόντως που τα λύνουμε επίσης.  

Αλλά πώς είμαστε οι επτά δισεκατομμύρια οργανωμένοι; Είμαστε ακόμα οργανωμένοι σε περίπου 200 έθνη-κράτη και τα έθνη έχουν κυβερνήσεις που φτιάχνουν τους κανόνες και μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους. Και αυτό είναι ένα αρκετά αποτελεσματικό σύστημα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που αυτοί οι νόμοι γίνονται και ο τρόπος που αυτές οι κυβερνήσεις σκέφτονται είναι απολύτως λάθος για την επίλυση των παγκόσμιων προβλημάτων, διότι το σύστημα αυτό διακρίνεται από την εσωστρέφεια του.  Οι πολιτικοί που εκλέγονται και οι πολιτικοί που δεν εκλέγονται, στο σύνολό τους, έχουν μυαλά σαν μικροσκόπιο. Δεν έχουν μυαλά σαν τηλεσκόπιο. Κοιτάνε προς τα μέσα.  Προσποιούνται και συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουν ότι κάθε χώρα είναι ένα νησί όπου όλοι είναι χαρούμενοι, ανεξάρτητα από όλες τις άλλες στο δικό της μικρό πλανήτη, στο δικό τις μικρό ηλιακό σύστημα. Αυτό είναι το πρόβλημα: οι χώρες ανταγωνίζονται μεταξύ τους, οι χώρες αγωνίζονται η μία εναντίων της άλλης. Αυτή την εβδομάδα, όπως και κάθε εβδομάδα, κάπου στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο από χώρα σε χώρα.  Αλλά ακόμα και όταν αυτό δεν συμβαίνει, υπάρχει ο ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών όπου η μία προσπαθεί να υπονομεύσει την άλλη.

Αυτό σαφώς δεν είναι μια καλή κατάσταση. Είναι σαφές ότι πρέπει να το αλλάξουμε. Είναι σαφές ότι πρέπει να βρούμε τρόπους να ενθαρρύνουμε τις χώρες να αρχίσουν να συνεργάζονται καλύτερα. Και γιατί δεν το κάνουν αυτό; Οι ηγέτες μας γιατί εξακολουθούν να επιμένουν στην εσωστρέφεια;

Λοιπόν, ο πρώτος και πιο προφανής λόγος είναι επειδή αυτό είναι που τους ζητάμε να κάνουν. Αυτό τους λέμε να κάνουν. Όταν εκλέγουμε κυβερνήσεις ή όταν ανεχόμαστε μη εκλεγμένες κυβερνήσεις, ουσιαστικά τους λέμε ότι θέλουμε να μας προσφέρουν στη χώρα μας κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Θέλουμε να μας προσφέρουμε την ευημερία, την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη και όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι, εκτός και αν αρχίσουμε να ζητάμε από τις κυβερνήσεις μας να σκεφτούν λίγο προς τα έξω, για να εξετάσουν τα παγκόσμια προβλήματα που θα μας εξαφανίσουν όλους αν δεν αρχίσουμε να ασχολούμαστε με αυτά, τότε δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε αν συνεχίζουν την εσωστρέφεια τους, εάν εξακολουθούν να έχουν ένα μυαλό που «μικροσκοποιεί» και όχι μυαλό που «τηλεσκοποιεί». Αυτός είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο τα πράγματα τείνουν να μην αλλάζουν.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτές οι κυβερνήσεις, όπως όλοι οι υπόλοιποι από εμάς, είναι πολιτιστικά ψυχοπαθείς. Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά ξέρετε τι είναι ένας ψυχοπαθής. Ένας ψυχοπαθής είναι ένα πρόσωπο που, δυστυχώς για αυτόν ή αυτήν, δεν έχει τη δυνατότητα να συμπάσχει με άλλους ανθρώπους.  Όταν κοιτάζουν γύρο τους, δεν βλέπουν άλλους ανθρώπους με βαθιά, πλούσια, τρισδιάστατη προσωπική ζωή και στόχους και φιλοδοξίες. Αυτό που βλέπουν ανθρώπους φτιαγμένους από χαρτόνι, και αυτό είναι πολύ λυπηρό και πολύ μοναχικό, και είναι πολύ σπάνιο, ευτυχώς.

Αλλά στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε πολύ καλοί στην συμπάθια.  Ω, βέβαιος, είμαστε πολύ καλοί στην συμπάθια όταν πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά τους ανθρώπους που μοιάζουν με εμάς και που περπατάν σαν κι εμάς και μιλάνε και τρώνε και προσεύχονται και ντύνονται σαν κι εμάς.  Αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους που δεν είναι έτσι, οι οποίοι δεν ντύνονται σαν εμάς και δεν προσεύχονται ακριβώς σαν εμάς και δεν μιλούν αρκετά σαν κι εμάς, δεν έχουμε κι εμείς την τάση να τους βλέπουμε, έστω λίγο, σαν αποκόμματα χαρτονιού;  Και αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στους εαυτούς μας. Νομίζω ότι συνεχώς πρέπει να το παρακολουθούμε. Είμαστε εμείς και οι πολιτικοί μας σε ένα βαθμό πολιτιστικοί ψυχοπαθείς;

Ο τρίτος λόγος δεν αξίζει καν να αναφερθεί γιατί είναι τόσο ανόητος, αλλά υπάρχει η πεποίθηση μεταξύ των κυβερνήσεων ότι η εγχώρια ατζέντα και η διεθνούς ατζέντα είναι ασυμβίβαστες και θα είναι έτσι για πάντα. Αυτό είναι απλά ανόητο.  Εγώ δουλεύω ως πολιτικός σύμβουλος. Έχω περάσει τα τελευταία 15 χρόνια συμβουλεύοντας κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, και σε όλο αυτό το διάστημα ποτέ δεν έχω δει ένα θέμα εσωτερικής πολιτικής που δεν θα μπορούσε να επιλυθεί πιο δημιουργικά, πιο αποτελεσματικά και πιο γρήγορα με την αντιμετώπιση του ως ένα διεθνές πρόβλημα, κοιτάζοντας το σε διεθνές πλαίσιο, συγκρίνοντας το με το τι έχουν κάνει άλλοι και δουλεύοντας το πρόβλημα εξωτερικά αντί για εσωτερικά.

Και έτσι μπορείτε να πείτε, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τους πολιτικούς μας να αλλάξουν; Γιατί δεν μπορούμε να το απαιτήσουμε; Λοιπόν, εγώ, όπως πολλοί από εμάς, ξοδεύω πολύ χρόνο διαμαρτυρώντας για το πόσο δύσκολο είναι να κάνω τους ανθρώπους να αλλάξουν, αλλά δεν νομίζω ότι θα πρέπει να ασχολούμαστε τόσο πολύ με αυτό. Νομίζω ότι πρέπει απλά να δεχτούμε ότι ως είδος, έχουμε έμφυτη την συντηρητικότητα.  Δεν μας αρέσει να αλλάζουμε. Αυτό το χαρακτηριστικό υπάρχει για πολύ λογικούς λόγους. Εμείς μάλλον δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα εάν δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε την αλλαγή. Είναι πολύ απλό: Πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, ανακαλύψαμε ότι αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα, τότε δεν θα πεθάνουμε, επειδή τα πράγματα που έχουμε κάνει στο παρελθόν, εξ ορισμού, δεν μας σκότωσαν, και ως εκ τούτου, εφ 'όσον θα συνεχίσουμε να τα κάνουμε αυτά, θα είμαστε εντάξει, και είναι πολύ λογικό να μην θέλουμε να κάνουμε κάτι καινούριο, γιατί αυτό μπορεί να μας σκοτώσει. Αλλά φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις σε αυτό. Διαφορετικά, ποτέ δεν θα φτάναμε πουθενά. Και μία από τις εξαιρέσεις, η ενδιαφέρουσα εξαίρεση, είναι όταν μπορείς να δείξεις στους γύρο σου ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο όφελος στο να κάνουν ένα άλμα πίστης και να αλλάξουν λίγο.

Έτσι, έχω περάσει πολλά τα τελευταία 10 ή 15 χρόνια προσπαθώντας να ανακαλύψω τι θα μπορούσε να είναι αυτό το όφελος που θα ενθαρρύνει όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και τις επιχειρήσεις και το γενικό πληθυσμό, όλους μας, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο έξω, να σκεφτόμαστε την μεγαλύτερη εικόνα, όχι να είμαστε συνέχεια εσωστρεφείς, αλλά μερικές φορές να γινόμαστε εξωστρεφείς.  Και σε αυτό το σημείο ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό. Το 2005, ξεκίνησα μια μελέτη που ονομάζεται National Brands Index.  Είναι μια μελέτη πολύ μεγάλης κλίμακας που δημοσκοπεί ένα πολύ μεγάλο δείγμα του παγκόσμιου πληθυσμού, ένα δείγμα που αντιπροσωπεύει περίπου το 70% του πληθυσμού του πλανήτη, και ξεκίνησα να τους ρωτάω μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με το πώς αντιλαμβάνονται άλλες χώρες. Και το National Brands Index όλα αυτά τα χρόνια έχει μεγαλώσει και είναι μια πολύ, πολύ μεγάλη βάση δεδομένων. Είναι περίπου 200 δισεκατομμύρια στοιχεία δεδομένων που καταγράφουν το τι οι απλοί άνθρωποι σκέφτονται για τις άλλες χώρες και γιατί. Γιατί το έκανα αυτό; Λοιπόν, επειδή οι κυβερνήσεις που συμβουλεύω είναι πολύ, πολύ πρόθυμοι να γνωρίσουν το πώς θεωρούνται από τους άλλους. Γνωρίζουν, εν μέρει επειδή εγώ τους ενθάρρυνα να το συνειδητοποιήσουν, ότι οι χώρες εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη φήμη τους, προκειμένου να επιβιώσουν και να ευημερήσουν στον κόσμο. Εάν μια χώρα έχει μια μεγάλη, θετική εικόνα, όπως έχει η Γερμανία ή η Σουηδία ή η Ελβετία, τα πάντα είναι εύκολα και όλα είναι φθηνά. Υπάρχουν περισσότεροι τουρίστες. Υπάρχουν περισσότεροι επενδυτές. Μπορείτε να πωλήσετε τα προϊόντα σας πιο ακριβά. Εάν, από την άλλη πλευρά, έχετε μια χώρα με πολύ αδύνατη ή πολύ αρνητική εικόνα, τα πάντα είναι δύσκολα και τα πάντα είναι ακριβά. Έτσι, οι κυβερνήσεις νοιάζονται απεγνωσμένα για την εικόνα της χώρας τους, επειδή κάνει μια άμεση διαφορά στο πόσα χρήματα μπορούν να βγάλουν, και αυτό έχουν υποσχεθεί στους πληθυσμούς τους ότι πρόκειται να παραδώσουν.

Έτσι, μερικά χρόνια πριν, σκέφτηκα ότι θα πάρω κάποιο χρόνο για να μιλήσω σε αυτή τη γιγάντια βάση δεδομένων και να την ρωτήσω, γιατί μερικοί άνθρωποι προτιμούν μια χώρα περισσότερο από μία άλλη; Και η απάντηση που μου έδωσε η βάση δεδομένων με ξάφνιασε.  Η απάντηση ήταν 6,8.  Δεν έχω χρόνο να εξηγήσω λεπτομερώς. Βασικά αυτό που μου είπε ήταν ότι τα είδη των χωρών που προτιμούμε είναι οι καλές χώρες. Εμείς δεν θαυμάζουμε χώρες επειδή είναι πλούσιες, επειδή είναι ισχυρές, επειδή είναι επιτυχημένες, επειδή είναι σύγχρονες, επειδή είναι τεχνολογικά προηγμένες. Θαυμάζουμε κυρίως, χώρες που είναι καλές. Τι εννοούμε με την λέξη «καλός»; Εννοούμε χώρες που φαίνεται να συνεισφέρουν κάτι στον κόσμο στον οποίο ζούμε, οι χώρες οι οποίες κάνουν τον κόσμο ασφαλέστερο και καλύτερο ή πιο πλούσιο ή πιο δίκαιο. Αυτοί είναι οι χώρες που μας αρέσουν. Πρόκειται για μια ανακάλυψη μεγάλης σημασίας – βλέπετε που θα καταλήξω – ολοκληρώνει την εικόνα. Τώρα μπορώ να πω, και συχνά το κάνω, σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, προκειμένου να πάνε μπροστά, θα πρέπει να κάνουν το καλό. Αν θέλετε να πουλήσετε περισσότερα προϊόντα, αν θέλετε να πάρετε περισσότερες επενδύσεις, αν θέλετε να γίνετε πιο ανταγωνιστική, τότε θα πρέπει να αρχίσετε να είστε φρόνιμοι, επειδή γι’ αυτό το λόγο θα σας σεβαστούν οι άνθρωποι και θα συναλλάσσονται μαζί σας, και ως εκ τούτου, όσο περισσότερο συνεργάζεστε, τόσο πιο ανταγωνιστική θα γίνεστε.

Αυτή είναι μια αρκετά σημαντική ανακάλυψη, και μόλις την ανακάλυψα, ένιωσα μία ιδέα για έναν ακόμα δείκτη να μου έρχεται. Ορκίζομαι ότι καθώς μεγαλώνω, οι ιδέες μου γίνονται όλο και περισσότερο απλές και παιδικές.   Αυτός ο δείκτης ονομάζεται ο Δείκτης Καλών Χωρών (Good Country Index), και κάνει ακριβώς ό, τι λέει ο τίτλος του.  Μετράει, ή τουλάχιστον προσπαθεί να μετρήσει, πόσο ακριβώς κάθε χώρα στη γη συμβάλλει όχι στον ίδιο τον πληθυσμό της, αλλά στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Περιέργως, κανείς δεν είχε ποτέ σκεφτεί μία τέτοια μέτρηση. Ο συνάδελφός μου, ο Δρ Robert Govers και εγώ έχουμε περάσει το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων δύο χρόνων, με τη βοήθεια ενός μεγάλου αριθμού πολύ σοβαρών και έξυπνων ανθρώπων, συλλέγοντας όλα τα αξιόπιστα στοιχεία που μπορούσαμε να βρούμε σχετικά με το τι προσφέρει κάθε χώρα στον υπόλοιπο κόσμο.

Και είστε σε αγωνία για να μάθετε ποια χώρα είναι πρώτη στη λίστα.  Και θα σας πω, αλλά πρώτα απ 'όλα θέλω να σας πω ακριβώς τι εννοώ όταν λέω «μια καλή χώρα.» Δεν εννοώ ηθικά καλή. Όταν λέω ότι η χώρα Χ είναι η καλύτερη χώρα στη Γη, εννοώ αυτή με την μεγαλύτερη καλοσύνη. Ο καλύτερος και αυτός με την μεγαλύτερη καλοσύνη είναι διαφορετικά.  Όταν μιλάμε για μια καλή χώρα, μπορεί να έχεις λίγη καλοσύνη, μέτρια καλοσύνη ή πολύ καλοσύνη.  Δεν είναι το ίδιο με το «καλό» και το «καλύτερο».  Πρόκειται για μια χώρα που απλώς δίνει περισσότερα στην ανθρωπότητα από ό, τι οποιαδήποτε άλλη χώρα. Δεν μιλώ για το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στα σπίτια τους, γιατί αυτό μετριέται αλλού. Και ο νικητής είναι η Ιρλανδία.  Σύμφωνα με τα στοιχεία εδώ, καμία χώρα στη Γη, ανά κάτοικο, ανά δολάριο του ΑΕΠ, δεν συμβάλλει περισσότερο στον κόσμο που ζούμε από την Ιρλανδία. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι πάμε για ύπνο το βράδυ, όλοι μας κατά τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα πριν αποκοιμηθούμε, η τελευταία σκέψη μας θα πρέπει να είναι, «ευτυχώς που υπάρχει η Ιρλανδία». Στα βάθη μιας πολύ σοβαρής οικονομικής ύφεσης, νομίζω ότι υπάρχει ένα πολύ σημαντικό μάθημα εδώ, ότι εάν μπορείτε να θυμηθείτε τις διεθνείς υποχρεώσεις σας, καθώς προσπαθείτε να ξαναχτίσετε τη δική σας οικονομία, αυτό είναι πραγματικά κάτι σπουδαίο. Η Φινλανδία κατατάσσεται λίγο πολύ το ίδιο. Ο μόνος λόγος για τον οποίο είναι κάτω από την Ιρλανδία είναι επειδή ο χαμηλότερος δείκτης της είναι χαμηλότερος από αυτό τις Ιρλανδίας.

Η κατάταξη των πρώτων 10 χωρών

1) Ιρλανδία
2) Φινλανδία
3) Ελβετία
4) Ολλανδία
5) Νέα Ζηλανδία
6) Σουηδία
7) Ηνωμένο Βασίλειο
8) Νορβηγία
9) Δανία
10) Βέλγιο

Το δεύτερο πράγμα που θα παρατηρήσετε σχετικά με τις πρώτες δέκα χώρες στην λίστα είναι ότι, εκτός από τη Νέα Ζηλανδία, όλες οι χώρες είναι από την Δυτική Ευρώπη. Είναι, επίσης, όλες πλούσιες. Αυτό με στενοχώρησε, διότι ένα από τα πράγματα που δεν ήθελα να ανακαλύψετε με αυτή τη κατάταξη είναι ότι μόνο οι πλούσιες χώρες μπορούν να βοηθήσουν τις φτωχές χώρες. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η ουσία.  Και πράγματι, αν δείτε πιο κάτω στη λίστα, δεν έχω τη διαφάνεια εδώ, θα δείτε κάτι που μου έδωσε μεγάλη χαρά, ότι η Κένυα είναι στις πρώτες 30 χώρες, και αυτό δείχνει ένα πολύ, πολύ σημαντικό πράγμα: ότι όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τα χρήματα, αλλά με το φρόνημα.  Έχει να κάνει με τον πολιτισμό. Πρόκειται για κυβερνήσεις και λαοί που νοιάζονται για τον υπόλοιπο κόσμο και έχουν τη φαντασία και το θάρρος να σκεφτούν «προς τα έξω» και όχι μόνο να σκέφτονται εγωιστικά.

Θα περάσω γρήγορα τις επέμενες διαφάνειες για να δείτε μερικές από τις άλλες χώρες.  Υπάρχει η Γερμανία στην 13η θέση, οι ΗΠΑ έρχεται 21η, το Μεξικό έρχεται 66η, και στη συνέχεια έχουμε κάποιες από τις μεγάλες αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Ρωσία στην 95η θέση και η Κίνα στην 107η. Χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία και η Ινδία, που είναι στην ίδια περιοχή στην κατάταξη, κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι έκπληξη. Έχουν ξοδέψει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών στην οικοδόμηση της δικής τους οικονομία, με βάση τη δική τους κοινωνία και τη δική τους πολιτεία, αλλά πρέπει να ελπίζουμε ότι η δεύτερη φάση της ανάπτυξής τους θα είναι κάπως πιο εξωστρεφή από την πρώτη φάση, αυτή που υπήρξε μέχρι στιγμής.

Και τότε μπορείτε να δείτε τις λεπτομέρειες κάθε χώρας με βάση των συνόλων των δεδομένων που αποτελεί την κάθε μία.  Θα σας δώσω την δυνατότητα να το κάνετε αυτό.  Από τα μεσάνυχτα απόψε πρόκειται να τα βρείτε αυτά τα στοιχεία στοπ goodcountry.org, και μπορείτε να δείτε κάθε χώρα. Μπορείτε να δείτε μέχρι και το επίπεδο των επιμέρους συνόλων δεδομένων.

Αυτός είναι ο Δείκτης Καλών Χωρών.  Γιατί υπάρχει; Λοιπόν, υπάρχει πραγματικά, γιατί θέλω να προσπαθήσω να παρουσιάσω, ή να ξαναπαρουσιάσω μία λέξη στην συζήτηση.  Έχω βαρεθεί να ακούω για τις ανταγωνιστικές χώρες. Έχω βαρεθεί να ακούω για τις ευημερούσες, πλούσιες, και ταχέως αναπτυσσόμενες χώρες. Έχω ακόμη βαρεθεί να ακούω για τις ευτυχείς χώρες γιατί στο κάτω κάτω, όλα αυτά είναι εγωιστικά. Όλα αυτά εξακολουθούν να κάνουν με εμάς, και αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, θα βρεθούμε σε βαθιά, βαθιά προβλήματα. Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε το τι θέλουμε να ακούμε.  Θέλουμε να ακούσουμε για τις καλές χώρες, και γι 'αυτό θέλω να σας ρωτήσω όλους μια χάρη. Δεν ζητάω πολλά. Είναι κάτι που μπορεί να σας είναι εύκολο, και μπορεί να το βρείτε ακόμη και ευχάριστο και χρήσιμο να κάνετε.  Είναι απλά να αρχίσετε να χρησιμοποιείτε τη λέξη «καλό» σε αυτά τα πλαίσια. Όταν σκέφτεστε για τη χώρα σας, όταν σκέφτεστε για τις χώρες των άλλων ανθρώπων, όταν σκέφτεστε για τις επιχειρήσεις, όταν μιλάτε για τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα, να αρχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή τη λέξη με τον τρόπο που σας έχω μιλήσει σήμερα. Όχι το «καλό» που σημαίνει το αντίθετο του κακού, επειδή αυτή είναι μία συζήτηση που ποτέ δεν τελειώνει. Το «καλό», το αντίθετο του εγωισμού, η καλή χώρα είναι αυτή που σκέφτεται για το καλό όλων μας.  
Αυτό θα ήθελα να κάνετε και να το χρησιμοποιήσετε σαν ένα ραβδί με το οποίο θα χτυπάτε τους πολιτικούς σας. Όταν τους εκλέγετε, όταν τους επανεκλέγετε, όταν τους ψηφίζετε, όταν ακούτε αυτά που θα σας προσφέρουν, χρησιμοποιήστε αυτή τη λέξη, «καλός», και ρωτήστε τον εαυτό σας, «Αυτό θα έκανε μία καλή χώρα;»  Και αν η απάντηση είναι όχι, ξανασκεφτείτε το.  Ρωτήστε τον εαυτό σας, ποια είναι η συμπεριφορά της χώρας μου; Θέλω να προέρχομαι από μια χώρα όπου η κυβέρνηση, στο όνομα μου, κάνει τέτοια πράγματα; Ή προτιμώ, από την άλλη πλευρά, να περπατώ στον κόσμο με το κεφάλι ψιλά λέγοντας «Ναι, είμαι περήφανος που προέρχονται από μια καλή χώρα». Και όλοι θα σας καλωσορίζουν. Και όλοι τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα πριν να αποκοιμηθούν το βράδυ θα λένε «Θεέ μου, είμαι ευτυχής που υπάρχει η χώρα αυτού του ανθρώπου.»

Τελικά, πιστεύω ότι αυτό είναι που θα κάνει την αλλαγή. Η λέξη, «καλός», και ο αριθμός 6.8 και η ανακάλυψη που κρύβεται πίσω από αυτό έχει αλλάξει τη ζωή μου. Νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει και τη ζωή σας, και νομίζω ότι μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να αλλάξει τον τρόπο που οι πολιτικοί μας και οι επιχειρήσεις μας συμπεριφέρονται, και με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Έχω αρχίσει να σκέφτεται πολύ διαφορετικά για τη χώρα μου επειδή έχω σκεφτεί για αυτά τα πράγματα. Παλιά πίστευα ότι ήθελα να ζήσω σε μία πλούσια χώρα, και στη συνέχεια άρχισα να σκέφτομαι ότι ήθελα να ζήσω σε μια ευτυχισμένη χώρα, αλλά άρχισα να συνειδητοποιώ, ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Δεν θέλω να ζήσω σε μια πλούσια χώρα. Δεν θέλω να ζήσω σε μια ταχέως αναπτυσσόμενη και ανταγωνιστική χώρα. Θέλω να ζήσω σε μια καλή χώρα, και ελπίζω ότι και εσείς θα θέλατε το ίδιο.

Σας ευχαριστώ.

1 σχόλιο :

  1. Κύριε Αγαπίδη
    εμεις οι μη αγγλομαθείς σας ευχαρισοτύμε
    πολύ ενδιαφέρον το άρθρο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.